Yoruldum çocuklar

Çocuklar bu þiiri çok zor yazdým.
"Ali ata bak" der gibi okumayýn ne olur.
Ne defterime sýðdý yazdýklarým.
Ne kalýbýma sýðdý harcým.
Ne de yüreðime sýðdý acýlarým.
Ben yoruldum artýk, beni býrakýn.
Ýnce elenmiþ bir kum gibi harcadý beni hayat.

Gittikçe üst üste ekleniyor cümleler.
Yazdýkça hiç birþey bitmiyor.
Bir duvar gibi büyümektedir þiir.
Nereden baþlasam da adam olmaz içimde ki bu çocuk.
O yüzden kulaðýmý hep çeker kader.
Büyümeyi unutmalý çocuklar.
Oyuncaklarý býrakýp aþkla oynamamalý.
Bir baþlýk bulup anlatabilseydim bunlarý.
Yarmazdým þiiri orta yerinden.

Ýstikameti belli olmayan bir tren gibi aklým.
Nereye gittiðini ne düþündüðünü bilmiyor.
Ýnsanlarý gittikçe anlayamadýðýmý anlýyorum.
Sular çekilse de, dallarý sarksa da aðaçlarýn.
Bedenimin büyüdükçe düþüncelerim git gide incelmesi.
Anlýyorum, yaþlanýyorum çünkü.
Bir imla olmalý yaþadýklarýmda.
Bir namaz...

Günde beþ vakit nöbet yerini terk eden bir asker.
Nasýl bir vatan sever?
Ve yazýk ki þu an ezan okunurken yazdým bunlarý.
Kader mi þimdi bu yoksa tesadüf mü?
Alnýma yazýlmýþ bir cümleyi yorumlayamýyorum.
Þair ne demek istemiþ diyorum burada?

Gelir beni yoklar bazen acýlarým.
Bir þarký öldürmekten daha çok yaralar.
Bir kesik, neþter falçata.
Bir yanýk gibi, yürek ciðer.
Kurduðun bir hayalin basamaklarýný kýrarak gelir.
Gece mesela.
Ve ya günbatýmý.
Aðýrlarým, yer içiririm onlarý.
Sýrtýmýzda ki hançerleri kendimiz bileriz öyle deðil mi?

Ellerim ne kadar istekli dikene batmaya.
En saðlam yerinden koparken herkesin ipi.
Acýlarýmý çektiðim ip inceldiði yerinden neden kopmuyor?
Döngüm yörüngem hep bozuldu artýk.
Bir kýblem kaldý yýkýlmadýk.
Gece satýr baþý gündüz iþ baþýyým.
Ýþim hem yürekle hem kürekle benim.
Yoruldum çocuklar.
Yaþadýklarým bana farzý kifaye.
Yaþamadýklarým size armaðan.
Yazýlmýþ bir cümlenin güzelliði gibi duruyor gençliðim kitapta.
Çocuklar hala fidan.
Umut, bir gün çiçek açacak.

Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: