Şair Nedim parkında oturuyorum

Saat 19.00
Þair Nedim parkýnda oturuyorum annemi özledim.
Üzerimde alçý çimento iþten gelmiþim. Yorgunum.
Annem gelir aklýma yorulunca.
Üzgün bir bankla yalnýzým.
Yanýmda ölü bir kuþ.
Kimse kaldýrmamýþ.
Bankýn yanýnda ki aðaca gömdüm onu.
Ýçimde ki þiir büzüldü.
Yüreðime üzgün kelimeler dizildi.

Bir çiçeðe takýlý verdi gözlerim.
Derin bir kuyuya dalar gibi geçmiþime daldým.
Gördüm yaþananlarý.
Ölülerimi.
Çocuklarý.
Onlarca insan ve çocuk gömdüm.
Hep birer çiçek ölüsü gibi yatar toprakta çocuklar.
Teni bembeyaz ve soðuktur.
Taþtýr.

Sonra annemi gördüm.
Sordum; "Bu parkta neden oturuyorum ben?"
Þairi çoktan ölmüþ bu parkýn.
Ben alalade yoldan geçen biri.
Derinlerime neden indiriyor beni bu bank?
Anneme gidiyor yine þiirim.
Affedin özledim.
Bakmayýn, imlamý kurcalamayýn.
Annemi nasýl anlatýrým hiç bilemedin.

Eli yanmýþ bir gün.
Hep gösterirdi, "Bu benim Erdoðan’ýmýn izi derdi."
Evlatlarýndan ayýrmýþlar onu.
Üzümüþler, iftira atmýþlar.
Ablam anlatýrdý bazen akþam yemek yerken. Kursaðýmda kalýrdý her þey.
Ablam sakatdý çocukken.
Þimdi çocuðu sakat.
Ablama ölürüm ben.
Hastaneden hastaneye gidermiþ anam.
Annem bir gün deniz kenarýndan geçerken cam kenarýnda aðlamýþ.
Öyle diyor ablam.
Camýn yansýmasýndan görmüþ gözlerini.
Sormuþ; "Anne niye aðlýyorsun?"
"Ayaðýma taþ baðlasamda þu denize atsam kendimi kýzým." demiþ.
Ablam; "Hastaneye vardýk, acýktýk anne deyince"
Hastanede herkes evlerinden getirdikleri yemekleri yerken.
Annem markete gidip yoðurtla ekmek almýþ.
Ablam hep benim yediðim en güzel yemekti der ve anlatýrdý.

Anneler ölürse çocuklar yere düþer.
Yokluðun yoksulluðun annemin ayaðýný öpemediðim bir zamandan geliyorum ben çocuklar.
Siz iyi ki beni tanýmadýnýz...

Saat 19.00
Eve gitmiyorum, annem artýk beni beklemiyor.

Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: