EKSİK KALAN

Bak, þafak söktü, volkanik
karanlýklarda yaþadým kaç asýr.
Hüzün kokar yýllarým,
yolculuk hali umutlarým,
eksik kalan
kahkahalarým, aðlamalarým.
Mutluluk mu, hiç düþmedi payýma.
Özlemim özgürce konuþan insan sesine
sesi yankýlanýnca,
sanki leylek sürüleri geçerdi
Murat nehrinden Tendürek daðýna.
Görecek miyim bir daha
gözlerinin kahverengini?
Ellerinin kelebeksi narinliði,
karlarý yýrta yýrta
özgürlüðe yürüyen kardelenler gibi...
Onlarýn ardýndan
haykýrýyorum avaz avaz!

Hüseyin Taþdemir

Sosyal Medyada Paylaşın: