Ve yine yor’lu bir þimdiki zaman kipinden yazýyorum. Bazen ayakkabýsýnýn altý delik iþsiz adamýn yorgun gözleri gibi bakýyorum hayata. Öylesine yorgun, öylesine mahzun ki, ulaþýlmasý imkansýz yola çýkmýþ yolcu gibi. Ve Ne zaman bu þehre yolum düþse ölü bir bedenin içine kaçýyorum. Kayboluyorum kendimden Ýlahi dinleyerek kendinden geçmiþ cahil bir dindar gibi bakýyorum denizin mavisine. Oysa; Bir martý olabilirdim Denizin orta yerinde demir atmýþ yelkenlinin direðinde. Ya da av peþinde gökyüzünde süzülen kartal. Seni uçan bir nesneye benzetiyorum Ama bilemiyorum neye benzediðini. Avcýlar tarafýndan bir ceylan vuruluyor Ceylanlara seni anlatýyorum Hüzün oluyor.
Hüseyin Taþdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin TAŞDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.