SEFİLLİK

SEFÝLLÝK

Sefilliktir her asrýn, deðiþmez bir modasý.
Dünyadýr sefilliðin, en kocaman adasý.
Ýnsanlarýn hýrslarý, para mal tutkularý.
Ýnsanlýðý sömüren, sefalet utkularý.
Savaþlarýn sonu hep, zamansýz bir ölümdür.
Birkaç zenginin zevki, insanlýða zulümdür.
Savaþlar nimetleri çalmaya bir bahane.
Milliyetçilik ve din, ölmek için þahane.
Her gün elli milyon aç, ölüyorlar zamansýz.
Öldürenler deðil de, hep ölenler imansýz.
Seçimlerde zenginler, kesin mebus olurlar.
Hep te þu gariplerin, oylarýný alýrlar.
Sýnýfýný yerini, zerre bilmez sefiller.
Sonrada ah ederler, inim inim inlerler.
Güçlüler haklýdýrlar, adil deðil elbette.
Garibanlar ahmakça, uþaklýkta minnette.
Niye ihanet eder, insan kendi ýrkýna.
Aklý kirada olan, nasýl varsýn farkýna.
Nasibi kesilmiþler, hep Allah yolundadýr.
Ýnançlarýn acizliði, þýhlarýn kolundadýr.
Yobazlýktan beslenir, sakalý hoþ düzgünler.
Sakala umut baðlar, aciz aklý büzgünler.
Yoktur Dünya’da kýtlýk, boldur hakkýn nimeti.
Açlýk üretir insan, kötü ise niyeti.
Ne zaman bir cennete, benzese koca Dünya.
Çýkarýrlar kargaþa insan yiyen bir furya.
Küçük insanlara, verip büyük koltuklar.
Savaþlarý körükler, büyük büyük kaltaklar.
Geri kalmýþ ülkeler, olur cadý kazaný.
Belli deðildir sanki senaryonun yazaný.
Siyaset yalan dolan hepten pislik rezalet.
Ýnsanlýðýn önünde, ilerliyor felaket.
Ölümlü insanlar ki, ölüm zulüm kusarlar.
Onlar birer yarasa, karanlýkta yaþarlar.
Ýbret almaz tarihten, zor þartlarda doðanlar.
Daha da canavardýr, insanlarý boðanlar.
Kopacak bitmeyecek, masum insan baþlarý.
Gelecekte artacak, köhne mezar taþlarý.
Ýlerledikçe bilgi, insan bencil olacak.
Sokaklar kulaklýklý, robotlarla dolacak.
Arkadaþlýk yerine, hep kobaylar geçecek.
Ýnsan kendi kanýný, daha kolay içecek.
Fakirler yine fakir, çok çok yoksul olacak.
Kaybedilen insanlýk, bir onlarda kalacak.
Zirvesinde bitmiþtir, belki medeniyetler.
Yeniden baþlamýþtýr, insanda meziyetler.
Geçmiþte Mýsýrlýlar, Ýnka Aztek Mayalar.
Onlarýn yaptýklarý, hep beynimi oyalar.
Ýbreti alýnmadýk, bunca kudret sahibi.
Sadece çürümüþ et, kemikle zer garibi.
Zulüm görmüþ insanlar, hep korku içmiþler.
Gülmemiþler yaþarken, nefret ekip biçmiþler.
Bugün insanlýk bitmiþ, yolun en son düzünde.
Ýnsanlarýn bakacak, gözleri yok yüzünde.
Zengin fakir olarak, ayrý gittiðimizde.
Bitmiþtir þu insanlýk, nefret ektiðimizde.
Sefillik bin öðünlük, bir baðýþtýr yoksula.
Anlatabilmek zordur, bu durumu varsýla.
On milyar insan ki, göçmen kuþlar misali.
Bir ayrýlýk masalý, yok baþka bir timsali.
Paylaþýmý Dünyanýn, terazilerde bozuk.
Zamansýz ölümlerde, öldürenlere yazýk.
Samimiyet kayýptýr, paranýn ellerinde.
Bin bir yalanýn adý, sakýzdýr dillerinde.
Sefillik asla bitmez, sefillerin yüzünden.
Perdeler çekilmezse, yoksullarýn gözünden.
Tekerleri çomaksýz, bu devran hep dönecek.
Ýnsanlarýn birçoðu, aç ve susuz ölecek.
Yazmak boþu boþuna, bu ibretlik âlemi.
Gereksiz yazdýklarým, kýrýyorum kalemi.
Diyorum Dünya cennet, insanlar bir melektir.
Bu dediðim hayaldir, bir hayal zor dilektir.
ODABAÞI’yým yazdým, okuyun okumayýn.
Dünya dönüyor zaten, boþ verin dokunmayýn.

Þuayip ODABAÞI
2018/10”9/2020/Çanakkale
Sosyal Medyada Paylaşın: