Üşüyen Yalnızlığım

Giderken yokluðun gururumu
dövüyordu üþüyen yalnýzlýðýmda,
Ardý arkasý kesilmeyen bir
sitemdi gönlümü parçalayan yanýk
aðýt melodileri (n),
Adý konulmamýþ aþkýn hep figüran
rolünü oynarken,
Kaleminle çizildi haykýrýþlarým
kaparken gözbebeklerini hülyalarýma,
Oysa bir umudu vardý hunharca
katlettiðin Yorgun Þairinin,
Niye bu kadar eskittin ki yüreðine
çýkan daracýk yollarý,
Mahrum býrakmasaydýn gözlerini
þayet,
Volkan olup patlardý vuslata
dem vurmuþçasýna,
Ama ne çare!
Satýr sonuna sýðmayan yarým
yamalak þiirim,
Mýsralarýma yitirdiðin çaresizliðimi
ördün ya,
Uyak olmaz artýk dilsizliðinden,
Sal ayrýlýðýný ruhuma kondurduðun
solmuþ çiçeklerin insafsýzlýðýna,
Belki gözyaþlarýn toplar geceleri
sarhoþ hüznünü..
Sosyal Medyada Paylaşın: