Gel, bu þehirde yalnýz ölelim! Ýçimizde biriktirdiðimiz ve adýna aþk denen sözcükleri göçüp giden sevda kuþlarýnýn kanatlarýna takalým, Dilden dile dolaþtýrsýnlar yitik hikayemizi, Belki tozlanmýþ raflarda kapaðý hiç açýlmamýþ eski bir romanda karþýlaþýrýz, Kanarsa yaramýz þarkýnýn son nakaratýnda, Üzülme, nasýlsa bu masal gibi gene ayrý kalacaðýz... Gel, bu þehirde yalnýz ölelim! Gecenin ayazýnda üþürken yorgun bedenlerimiz, Yüreðimizi ýsýtacak tek merhem çehrende solan gülüþündü, Sal nefretini hüznün esaretsizliðine, Ödenecek bedel de kalmadý arsýz gururlarýmýzdan baþka, Yeter ki tükenmesin hayallerimiz umut göz kýrpar belki sabahýmýza...
(Þiirim Rose Soze’ye ithafen)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emin Herki Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.