Bende Kalıyordun

sen yüreðimin üstünde korkarak yürüyordun
bense attýðýn her adýmý þiirden sayýyordum
saçlarýnla konuþuyordum
gözlerinle sabahlýyordum
ellerinden tutuyordum
yaralý yüreðine sarýlýyordum
öyle içten
öyle sen dolu
öyle umut umut

birde kendi içimde savaþýyordum
seni güneþin doðuþunu izler gibi seviyordum
günün en karanlýk saatlerinde
günün en aydýnlýðýný seninle yaþýyordum
gün seninle doðup
seninle son buluyordu
gün bitiyordu
sen bende kalýyordun
yüreðimin tam üstünde

sevdanýn hep sen tarafýnda
sen yanýndan özlüyordum seni
kabuðu kanamak üzere yaralarla dolu bu yürek
sýnýrlar çekilmiþ acýlarla savaþýyordu
bazen bir sabahçý kahvesinde
bazen mayýnlanmýþ bir coðrafyada
bazende yasaklý bir dil kadar suskundu
ama umudum hep sendin
yüreðin yüreðimin sýrat köprüsüydü
hiç korkmadan sarýldýðým
hiç korkmadan

sonra rüzgarýn sesinde buluyordum seni
ara sýra bir kuþun kanat çýrpýþýnda
bazen bir aðacýn sessiz sessiz yaþamýnda
bazen omzuma konan bir kelebeðin yaþama umudunda
bazende bir kardelenin baþ kaldýrýþýnda
hayata, yaþama, sevdaya

sanki sen kanýmda dolaþýyorsun
damarlarýmýn yaþama umudunu kestiði yerde
ve ölümden yaþama baðlýyordun beni
sonu olmayan bir sokakta yürüyordum
sokak lambalarý karanlýða bürünmüþ gibiydi
attýðým her adýmda yanýna gelir gibiyim sevgilim
ama sen kaç þiir uzaktasýn bilmiyorum
adýmlarým kaç þiir daha ayakta kalýr
yüreðim kaç þiir sever seni
ben kaç þiir yaþarým bilmiyorum

günün en karanlýk saatlerinde
günün en aydýnlýðýný seninle yaþýyordum
gün seninle doðup
seninle son buluyordu
gün bitiyordu
sen bende kalýyordun
yüreðimin tam üstünde
ama yaralý bir kalbe sarýlýp
yaralarýný iyileþtirir gibi seviyordum seni

ibrahim dalkýlýç

02.08.2020
23.20 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: