tenime yaprak döken aðaçlar iltica etmiþti yurt edinmiþlerdi tenimi köküm çatlamýþ toprakta bin asýrlýk umuda sarýlmýþ gibi belki bir yaðmur belki bir güneþ belki bir hava bedenime can verecekti
bu dünyadan kaçmak istedim insanlardan ve kendimden kaçamadým kaçmak korkaklýktý biliyorum ama benim savaþacak gücüm kalmamýþtý
kendi kendime yenilmiþtim bir kere sonra sen geldin hava gibi su gibi güneþ gibi toprak gibi sana sarýldým köklerim oldun upuzun dallarýmýz oldu kocaman gökyüzümüz ve uçsuz bucaksýz yarýnlarýmýz
þimdi sen varsýn yanýmda bir nefesim de sensin yok saydým tüm yaþadýklarýmý senin yaþadýklarýný acýlarý çaresizlikleri yalnýzlýðý
sanki yüreðimde bir düðüm vardý ve sen geldin yüreðimdeki düðümü çözdün þimdi akýntýya kapýlan bir mevsim gibiyim sen hangi mevsimdeysen ben o mevsime doðru yol alýyorum üstün baþýn þiire bulanmýþ kadýn seni sevmesem cehennemlik olurdum.
Ýbrahim Dalkýlýç.
06.08.2020 22.40 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.