insan büyütürmüþ öyle anlý þanlý güle oynaya baðýra çaðýra bir damla gözyaþýnda bir avuç dolusu hüzünde gamzelerin kýrýlmýþ çizgisinde yalnýzlýðýn ezgisini büyütürmüþ esrik yeller dokunur yýlkýlar çoþar ezim ezim ezilir cansýz bedenim bir avuçlarým kalýr bir hüzünbaz toprak boy atmýþ ince bir dal boynuna aðýr canýna yaban sanki ölüm eski zamanlarýn hýrkasý paralandýkça üstüne yapýþan kýmýldadýkça batan kim der kim bu halinin mimarý “sen” derim içimden yalnýzlýðýn soðuk nefesi dokunur titrerim ürkek bir serçe gibi ardýndan içimin sesleri çoþar yýlkýlarýn üzerinde hey hat !!! malzemeden çalmýþ demek ki der !!! düþerim sesin telinden içime içime konuþurum ölüm bile topraðýna almýyor da avuçlarýmda kalan topraksýz saksýlarda bir menekþe kokusunda direniyorum suyum candan çapam hüznün göz kapaklarýndan yalnýzlýkta büyür mü dersin büyür büyür hem de en sevdiklerinin bir yürek bir kürek toprak atýþlarýndan küreði kazmayý vurmadan bakýþlarý sesleri ile büyütürler öldürmezler cam önüne koyarlar izlerim koþan adamlarý gülen kadýnlarý torbaya girmiþ bayram çocuklarýný boynum bükülür solarým sarý bir gül goncasýnda doktor kansýzlýk der ben sensizlik avuçlarýnda saksýda öldüm dön de bir bak vakit bayram Sibel Karagöz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.