ÇOCUKLUĞUMUZA DAİR BİR ŞİİR

çocukluðumuza dair bir þeyler karala desen,
bin anýyla dikilirim karþýna,
bin özlemle,
bin satýrla!..
bin bisikletle anca taþýrsýn yazdýklarýmý,
bin dolmuþla,
bin katýrla!..
nerden baþlasam bilmem ki;
tel arabamýzdan mý,
tahta atýmýzdan mý?..
çocuk yüreðimizden mi dem vursam,
masum suratýmýzdan mý?..
þimdiki gibi,
birbirimizi yemiyorduk o zamanlar!..
insan eti haram sayýlýrdý biz çocukken,
tencereye patates falan koyulurdu o zamanlar!..
hoþ bakýlýr,
hoþ görülürdü...
evlerin dýþ kapýsý gündüzleri açýk tutulurdu,
evlere besmeleyle girilirdi...
yüzümüzün bir rengi vardý,
aðzýmýzýn bir tadý vardý...
her ismin sonunda bey,haným gibi sýfatlar olmasa da,
herkesin mutlaka bir takma adý vardý...
hangimiz uðurböceðinden kýrmýzý potinler istemedik?...
hangimiz çift kirazdan küpe yapmadýk?..
hangimiz yakan topla yanmadýk,
hangimiz bir simitle akþama kadar dayanmadýk?..
çiçekle uðraþýrdýk gün boyu,
böcekle,
ýtýrla...
salýncaðýn gýcýrtýsý bile,
kulaðýmýza þarký gibi gelirdi hatýrla!..
kalbi kadar temiz sayfalarý olan arkadaþlar,
birbirlerine yer açardý hatýra defterlerinde...
vedalar pastanelerde yaþanýrdý biz çocukken,
yahut okul önlerinde...
kahrý da hoþtu aþklarýn,
lütfu da!..
dilde her þey bitse de,
hiçbir þey bitmezdi kafada!..
çocukluðumuza dair bir þeyler daha karala desen,
daha rengarenk olur karalama kaðýdý...
mahallenin kýzlarýna biri laf atsa,
iðde aðacýndaki bir kuþ ölse olay oluyordu...
bayat espriler bile hoþumuza gidiyordu,
hazmý daha kolay oluyordu...
hele o nefsimiz uyanmadan,
kalkýp çocuk makamýnda öpüþmelerimiz yok mu?..
bin yataða deðiþmem inan,
bin makama deðiþmem!..
tamam tamam,
þimdi bitiriyorum!..
bir tur bisiklet isterim ama,
bir ýsýrýk koparýrým elmandan,
bir makas alýrým yanaðýndan!..
Sosyal Medyada Paylaşın: