Kalbimdeki Kanatların
Örtüsünü kaldýrdýk gizemin.
Özgürce katman katman ulaþtýk içimizdeki öze.
Gülü kopartmadan kokladýk, hiç hoyrat olmadýk.
Ýncitmeden de sevebilmeyi öðrendik.
Her geçen saniye evriliyorduk üst bir duyguya.
Gözyaþýmýzýn sebebi sevgiydi.
Hiç korku beslemedik, yer vermedik karanlýk, rutubetli insanlara.
Bazen bir çocuktu ruhumuz, ellerinde rüzgar gülü.
Ve bazen uçurtmasý semasýnda kayboldu çocukluðumuzun...
Hiçbir eþyaya da baðlamadýk mutlu bir gülümsemeyi.
Ne kaybetmekten koktuk ne de acýtmasýndan kelimelerin.
Ne gemileri yaktýk deniz ortasýnda ne de kaybolduk her dalgada.
Boðulmadan da sevebiliyormuþ insan, ne çok þeyi çýkardým sandýðýmdan.
Ve yaktým... çok þey yer deðiþtirdi...
Bazen de alt üst olmasý gerekiyormuþ, kaos gerekliymiþ devrimler için bunu da öðrendim.
Özgürleþerek ve kanatlarýný yakmadan ateþte.
En çok gülüþünü sevdim ve mutluluðuyla mutlu olmayý.
Ruhumdan bir parçayý verdim ve hissettim yüzü düþünce derin boþluklara çekilirken neþesi.
En çok gözlerini çünkü orada parýldayan bir ýþýk vardý bana ve sana ait.
Ruhumdan doðan bir ýþýktý çocuðumuz...
Ve sonsuz bir mutluluk þarkýsý
Ýmkansýz olan deðerliydi. Ýmkaný olan ise kolay, deðersiz. Eþyaya baðlanýrdý mutluluðun adresi. Deðersiz taþlarla kýyaslanýrdý. Oysa bir çift gözün mavi gökyüzünde nefes almanýn sonsuz güzelliðini fark edebilir miydi Ýmkan? Oysa ete kemiðe sýðabilir miydi bu kutsal duygu?
Ýmkansýz bunu biliyordu. O kutsal olaný ayýrt edebilmiþti deðersiz, dünyevi olandan. Ýmkansýz aþklarýn böyle güzel bir yaný vardý. O kendi gezegenindeki kimsenin dokunamayacaðý bir hayal adacýðýydý.
En deðerli olana...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.