Kendimi tanýyamaz oldum.
Ben kimim.
Ýki ayrý dünya var içimde
Birinden, ýþýk görünmekte her yer aydýnlýk
Biri ise, karanlýk
Karanlýðýmda, sarhoþ gibiyim.
Aydýnlýðýmda, ayýk bir insan gibiyim.
Ben kimim.
Kendimi tanýyamaz oldum.
Her an her lahza, kendimi arýyorum.
Karanlýðýma bakýyorum ne ay var ne yýldýzlar var içinde
Sanki siyah bulutlar sarmýþ dünyamý.
Her yer karanlýk.
Aydýnlýðýmda güneþ var, yakýyor canýmý
Ben kimim.
Kendimi tanýyamaz oldum.
Sonbahar gelmiþ umutlarýma, yer sarý gök sarý gibiyim.
Anýlar birer, birer düþmekte aydýnlýðýmda
Dost, arar oldum.
Karanlýðýmdan haber yok, ne mehtapla konuþuyorum ne yýldýzlarla
Kendi kendimle konuþur oldum.
Ben kimim.
Kendimi tanýyamaz oldum.
Yalan oldu, yalan, yaþadýðým bütün geçmiþim.
Çocukluðum,
Gençliðim, hepsi yalan oldu, geldim sonbaharýn hüzünlü yýllarýna
Koydum karanlýðýmý bir kenara
Aydýnlýðým içinde sarý bir yaprak gibi, savrulup duruyorum.
Birer, ikiþer dökülmekte anýlarým.
Onlarla konuþup, onlarla avunur oldum.
Ben, ben deðilim.
Hiç bilmiyorum ben kimim.
Ahmet Yüksel Þanlý er
11 Temmuz 20