YELKEN

Sonra bir yelken oldum.
Hiç yorulmamýþým
Yürümekten.
Suya benzeyen
Bir þeye deðdi ayaklarým.
Yol muydu,
yolcu muydu bilmem.
Deniz oldum, toprak oldum
Ve insan oldum sonra.
Bir acý hikaye daha dinledim
Falcý bir balýðýn aðzýndan.
Uyan, diyordu.
Uyan!
Bu gelen gün batýmý
Ardýnda senin geceni saklar.
Bir körpe filizi ezdi
Parmak ucumda
Gezinen bir ispari.
Bir hüzün gölgesi sakladý ardýnda
Sahile yakýnan bir kolyoz.
Ellerimi aradým sonra,
Sonra yüreðimde bir el,
Ortalama bir keder yüzüm,
Eðildikçe bozulan düzüm,
Yapraklarýmý zamansýz döken
Sarýya çalan ’güz’üm,
Yürü dedi þu yolun karþý kýyýsýna.
Korkmuyorum kuþ olmaktan,
Ya da bir balýk kedersiz,hýrssýz,
Arsýz bir balýk.
Kendime dizdiðim bir itiraf bu da:
Bir acý daha bekler beni.
Bir adam
Demirledi karþý kýyýda;
Ýçi darmadaðýnýk.
Konaklamalý bir misafir
Belli ki o da.
Belli belirsiz,
Fotoðraflar saklý ardýnda.
Tutuksuz yargýlanan
Gizli bir sanýk.
Gördüm yarýný,
Onu giderken gördüm.
Arkasýna bakmaz bir
Gidiþ.
Bendeki
Eksilmiþ bir hikaye,
Döküldükçe azalan bir bardakta
Yarýmlýk.
Derin bir iç çekiþ,
Kesik kesik azalan nefes;
Tek alýmlýk.


NurayK.-2020
Temmuz
ÝZMÝR



Fotoðraf: Ýzmir-Bostanlý/Gün batarken...


Sosyal Medyada Paylaşın: