1984’tü... özal’ýn telekomünikasyon devrimi olmuþtu. eve, iþe, yazýhaneye, küçelere. tuþlu telefon herkesin oldu. "alo!.." alo ha alo! muhaberat ve muhabere, yeni isimle: iletiþim deniyordu. "telekomünikasyon"u da ptt genel müdürü diyordu. konuþmak ve fikir özgürlüðü telefon sapýklarýný durduramadý... milletin karýsýna, kýzýna sapýklar; mahsuscuktan: " mustafa dayýnýn oðlunun evi mi ora bacý?" " itoðlit yaðnýþ nümere dedik ya az evel!" çaðdaþ uygarlýk gelmiþti: gelmesine gelmiþti de amma! ammasý vardý! bakkallar da trene iþtirak etmiþtiler. tezgaha dahilin kýraðýna kumbaralý telefon koymuþtular. at parayý görüþ! sanhulyalý mýydý... pikroplu muydu... yaylacýklý mýydý... kars’ýn imiþlisi miydi... sabahýn köründe bakkalýn telefonu eline almýþtý: " bacý bacý... hele o dünürüm kakaþý bir benim önüme ver!" " poþtahana, poþtahana... baban ruhunu seversen düngürümü önüme ver!" ardahan edebiyatýna kazýklarla çakýldý: "poþtahana"... "poþtahana"... cenap þehabettin’nin tiryaki sözlerinde ki; tabirlerden biri gibi oluvermiþti: " poþtahana"!.. "poþtahana"!..
y.yýlmaz 30-06-2020 toki960 çanakkale
Sosyal Medyada Paylaşın:
yalciner17 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.