Birde varmışım say

Aðzým dilim konuþmaz oldu
kendini lâl sanýyor
Kulaklarým kan irin
Duyduðunu inkar ediyor
Þimdi size birde gözlerimi anlatsam
Nasýl bir cenderece bilseniz
Sadece âmâ deðil!
Gece gündüz tavukkarasý rolünü oynuyor
Görüyorum, duyuyorum, biliyorum
Demiyor, küfeme yüklüyorum dertleri
Boþ kalan yerlere týkýyorum ölesiye
Kimse sahiplenmesin, vermemm
Nasýlsa ben; en büyük enayi.
Aklým!
Aklým takýlý kaldýðý yerde hala
Mýh ile çakýlý
Beynime zuhur eden anýlarý bohçalýyor
Sonra bir el, adý lehv i mahfuz’da yazýlý
Beni yerle bir ediyor, afallýyorum,
Ordan oraya paçavra gibi fýrlatýyor
Sadece susuyorum.
Istesem ihtilal çýkarýrým, ama!
Hiç bir þeye yok mecalim
Yorgunum, üstelik çok yanlýz
Birde
Merdümgiriz anlara bir hayli meyiliyim
Sebebi bende saklý, ehl-i dilde yeminleyim.
Diyorum!
Reva’ya reva yakýþýr
E be kadersizim
Bunca hezimet niye bu cana eziyet?...

Zülfü Canan
Sosyal Medyada Paylaşın: