Yüreğim yüreğine emanet

Býrak !
Býrak elindeki kitabý masaya
Koy soðumuþ kahveni bir kenara
Çýk dýþarý bak etrafýna
Anýmsa!
Anýmsa sana býraktýðý anýlarý
Çek içine ondan kalan
Köþe bucaða sinmiþ kokularý.

Özledim!
Özlemin tarifi yok bende
Sadece özledim
Aldýðým nefes kadar
Daldýðým rüya kadar
Sesini, gülüþünü
Gamzendeki dudak izimi
Saçlarýndaki ellerimi.

Bilirim gelmezsin gönlüme geri
Bende istemiyorum gelmeni
Usumda kal, hatýrladýðým gibi
Ama özledim demeyeyim mi?
Bu durum var ya!
Severken ayrýlmanýn maðrur hali.
Þimdi açsam bir telefon
telefonun ucundaki kiþi sen
Ahize de senin sesin
gözlerimde özlemin seli
Ruhumda hissederim ki o an ki halini
Karþýda ki nefes senin nefesin
Eminim sende özledin beni.

Ola ki bir gün Sende özlersin
Ve özleme yenik düþüp aramak istersin
Hadi söyle! tutan ne’ki seni?
çekinme ara, konuþmasan bile
Kalp ritmim vurur ahizenden kulaðýna
Ben nefesinden, soluk alýþýndan tanýrým seni
Konuþma sakýn konuþma!
Yüreðin þah damarýmda nasýlsa
Sessizce ve usulca dinle
Gönlünden gönlüme akýt düþlerini
Demem vallahi kimseye
Biliyorum!
Sende hala aþýksýn bana
Sende hala boþ deðilsin bana
Yüreðim yüreðine emanet
Dememiþ,miydin sen bana...

Zülfü Canan
Sosyal Medyada Paylaşın: