Celladın Sessiz Ölüm Şarkısı
Celladýn Sessiz Ölüm Þarkýsý
OYUN ZAMANI
//…Celladýný kaybetmiþ bir ip gibi boþlukta sallanýyordu nar aðacý…//
Göz göze gelmemeye çalýþtýðý
Sadece baþka gözler deðildi; mesela yolculardý.
Yollarda izini býrakan kar tanelerinde oyalanýyordu zaman.
Ýnce sessizliði kavuran
Salýnmalar yanýlsamalar aralanýyordu
Mezar kazýcýlarýnýn bulduðu altýn diþler parlýyordu
muhbir bir ay ýþýðýnýn altýnda.
Diðer aðaçlar sessiz ve zorunlu tanýk olmaktan býkkýn.
Her erteleniþte boyunlarý daha bir bükük.
Kýmýldamadan duruyorlardý.
Dilleri lâl
Rüzgârlarý saklýyorlardý yapraklarýnýn arasýnda.
Rüzgar,
Tutunuyordu topraða...
Baþka bir fotoðraf yýrtýlýyordu, zamanda...
Dar aðaçlarýnýn yapraklarý yoktu mesela...
O yapraklarýn çiçekleri de...
Ki; renkleri saymamalýydý.
Dalýn
çiçeðin
meyvenin olmadýðý
O sessizde
o karanlýkta
Ay huysuz
Ay sabahý bekliyor...
Yarasalar, asalar yollarýný þaþýrýyorlar
Çarpýyorlar kayýp þehrin kayýp yolcularýna
Kayýp prenses kendini arýyor umarsýzca.
Dumansý kurþunî sisin sardýðý her siluet
Her þey
Yaðamamýþ yaðmurun altýna sokuluyor.
Sýkýntý basmýþ topraðý
Bir türlü bitmiyor!
Bir türkü baþlasaydý keþke
Zaman uzak sessizliklerde
Uzaklýklar uykuda
Ölüm pek yakýnýmýzda
Al/kýþlar al/kýþlar geliyor sonra.....
Biri salonun tüm ýþýklarýný yakýyor.
Canlanýyor aðaçlar.
Duman üfleyen makineleri kapatýyorlar.
Tiyatronun penceresine konmuþ bir grup güvercin
delicesine kanat çýrparak
havalanýp, uçuyorlar...
Renge
Kokuya
Þiire
Þairin kalemine
Ozanýn mýzrabýna
Sazýnýn teline
Rengi-mavi.
Kokusu-iyot.
Dokunulasý-serin.
O mavi deniz(e) (doðru!...)
Ömür dediðin aþk oluyor yeniden
Yaþam oluyor
Denize doðru !
Yaþam oluyor nefesin
Dalgalarla buluþtuklarýnda,
Yaðmur yaðýyor usul usul..
Huzur
Dinleniyor dalgalarýn ritminde.
Ilýk;
Serinletip, yumuþatýyor taþlaþmýþ kayalarý...yürekler gibi.
Güneþ doðuyor mu, batýyor mu? Anlaþýlmýyor.
Ve Güvercinler....
Ah o güvercinler...
Hep pencerede...
Hem gökyüzünde
Hep! Kurþuni.
Hep !!!!
Kurþuni.
Gökyüzünün rengini kuþanmýþlar çünkü.
Dar aðaçlarýna salýncak kurup,
Saklambaçlar oynayan
Çocuklarý ebeliyorlar.
Nedense herkesin gözlerinde
Gizlenmeye çalýþýlan o garip tebessüm öylesi aþikâr ki!
Bir kahkaha gibi
Çýnlýyor semada,
Bulutta.
Denizde.
Akta.
Toprakta
Çýnlýyor………….
Bir celladýn gözlerindeki engerek!
Biz hayatý boþa yaþamadýk ki !
(Yaðmur yaðacak……..)
14 mayýs 2010---
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.