DENİZ

DENÝZ
Yusuf Yýlmaz

Deli divane gezerken,
birde ne göreyim,
hiç farkýnda olmadan,
bir mýknatýs gibi
çekti beni kendisine, deniz.
Süt mavisi kollarýný açmýþ
hoþ geldin oðlum dercesine.
Anamýn yeni kaynattýðý sütü
mayalamasý gibi
baharýn kar suyu da
denizi mayalamýþtý.
Balýklar çoðalmýþ,
martýlar deniz anasýnýn etrafýnda pervane olmuþtu.
Bu akþam o kadar tatlýydý ki deniz,
mor benekli kelebek gibiydim kýyýsýnda.
Çoraplarýmý çýkarýp,
ayaklarýmý saldým serin sularýna.
Ufkunda bir gemi
bulutlarý yüklemiþ güvertesine,
geçiyor yanýmdan.
Doluyor içime dalga dalga,
hülyalarla karýþýk pembe duygular.
Deniz ananýn kollarýnda,
yeni doðan bebeðin bakýþlarý,
saf, duru ve tabii,
Dedemin namazdan sonraki Hüda’ya yalvarýþlarý gibi.

Gözlerimi kapadýðýmda,
denizden gelen serin rüzgarýn
sesini dinliyorum.
Bana fýsýldýyordu:
" Candan usandýðýnda
bana gel.
Seni kendine getireyim.
Ne feryatlar dindirdim.
Ne çýðlýklar dinledim.
Karadan kaçýp,
mavimde dindirilen sancýlar gördüm."

Onun için mi
bütün nehirler
sana akar,
aðlayarak.
Onun için mi
gözlerinin rengini boyadýn maviye,
millet koþþun, sarýsýn ona,
"Kurtulsun" diye.












Sosyal Medyada Paylaşın: