Seyyahlarýn nehrî düþlerinde unutuluþun adýydý gözlerin
Oysa sen.bakýþlarýný bende unutmuþtun, bilmiyordun sevgilim.
Garip bir düðümdü ölüm, kör bir zamana teðellemiþti kendini
Yalnýz, tekil aþk sukûtunda kýrýlýyordu sesin
Yalnýzlýðýn ezgisi billûr bir yankýda çoðalýyordu.
…
Hüzündü gözlerinde sakladýðým düðünün son seyircisi
O da kördü ve kulaklarý duymuyordu belki
Hepsi bu kadar olmamalýydý
Çýtkýrýldým, ipeksi o dokunuþla kapýný çalsýndý ölüm
Ve biz yýldýz þarkýlar söyleyelim istedim,yýldýz ülkelerin þehir ýþýklarý altýnda…
Sok cebine hançeri,zamaný,kanlý mendilini,vakitsiz düþü
Çýk dýþarýya oynayalým olsun rüyam…
Ancak sonrasýnda izin olsun vedaya! dedim
Elveda desindi,sesimiz sonra, elveda !
Kuþ seslerinden,yaban güllerinden,daðlarýn heybetinden,mavili o büyük göl kuþlarýndan sonraya geldiðimizde
Daldaki yýldýza, yeþeren aþka toprakta, gökten yaðan duaya, genzimizin kýyýsýnda birikmiþ mavi taylara geldiðimizde vedalaþalým sadece.
Zamaný geldiðinde,topraða düþen
Þen yüzümüze doðru essin rüzgârlar taytaylara taylara
Aylara baþlasýn yolculuk
Yürümeyi unutuþumuz,akýllarýna geliþimiz gelsindi usumuza sonra
Paralizi olmuþ zihnimizin gün bahçesinden
Güllere giden yola çýktýðýmýzda
En çok da göðe bakalým,ellerin ellerimdeyken
istasyonlarda tek bir insan tek bir otobüsün yokken göðe bakalým
Göçmen kuþlarýn peþine takýlalým,
Kalelerin burçlarýndan seyredelim insan kardeþlerimizin resmini
Kendimize bakalým ayýn göle vuran þavkýnda
Güle bakalým !
Dikenine hasret,
kanasýn sessizliðin dili
ellerimizin hasreti,piþmanlýðýn acýsý
Zamanýn beþiðinde hiç büyümeyen kalbimin çocuklarý aç kalmasýn kendilerine,
lunaparklar boþ dönmesin neþesiz,
aþk ne sensiz olmalý,ne bensiz
Gömüyor kendini boþluk, yedi kat dibindeki tohuma yürüyor su sesin.
Sessizlik büyütüyor sardunyayý…
Gülümsüyoruz sonra….sonra aynasularda aynayüzümüz…
Büyüyoruz…
saçlarýný tarýyor rüzgâr,
aklarýný öptüðü dalgalarda sesimiz muamma
o fýrtýna arasýnda kanýyor yara
kendini kendine saklýyor o kara mahzene ,
kanatýyor deniz kýzlarý bileklerini
sonbahar yemiþleriyle haramilerin baskýnýna þahit kocaman bir es ürkekliðini býrakýyor,
býrakýyoruz kendimizi uçurumun sonsuzluðuna… o þehirden…
Yankýlý bir yengide bileniyor sevda umuda
Aþk insana!
Yaþam, ölüme bileniyor!
Ýçimizden geçenler içimizden daðýlýyor okuyanýn beynine…
Gökten üç elma düþüyor…Ne ademin akýbeti belli,ne Havva’nýn,bir bu þiiri yazan biliyor elmalý kurabiye sevdiðini ve mýrýldanýyor…
“Kadýn kýzýl nehri hatýrlasýndý.Nehir kadýný… Kadýn nehrin akýþýný… Nehir bab—ý kýþýný kadýnýn… Bir baykuþ konsaydý, zifiri gecede gül bahçesinin yapraksýz aðaçlarýna,
Tütsülenmiþ yýllarýn kokusunda aydýnlanan gök kubbede bir ip cambazý saflýðýnda kýrýk olduðunu unutsaydý ayna,yýldýzlara adýmýzý fýsýldadýðýnda tanrý kasýlsýndý anne rahmimizin giil sancýsýnda doðuþun adýllarý…Kanasaydý doðum ölüme,yaþama ve kendine…Kanasýndý…Kanýyordu…Kanayacaktý…
. Kanýyoruz yýllar sonra…Hep bir aðýzdan savaþçý,tek bir aðýzdan kalemþör ruhumuzla… Dünyalar ,melek þehirlerin tekil de olsa,kalabalýk ýþýklý sokaklarýna denk gelseydi…Komþu olsaydýk en azýndan ..Yýllar yýllar içinde,yollar,yollar içinde karmaþýk…Buluþsaydýk insan olmuþluðun ortak paydasýnda.”
7 kasým 2015-haziran 2015 sinop-21.Haziran 2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.