Her zaman, bir topraðým olsun istedim
Önünde bir dönüm bahçe baþýnda bir ev
Ýlk attýðým adým, toprak olsun istedim
Dibine çapa yapacaðým,
Önünde diktiðim, güllerim olsun istedim
Sabahlarý sulayacaðým
Koklayacaðým!
Olmadý hayallerde kaldý dileklerim.
Her zaman, bir topraðým olsun istedim
Baþýnda bir ev önünde sekim olsun dedim
Yufka yapmak için
Kömürde mýsýr közlemek için
Sýcak küllerinde patlýca biber kýzartmak için
Kahve piþirmek için.
Olmadý
Hayallerde kaldý dileðim.
Yarým kaldý düþlerim, hayallerim.
Neyleyim.
Yok, þimdi olsa’ da topraðým, iþleyecek gücüm.
Gözlerimi mezarlýða çevirdim.
Yanýnda birkaç selvi bir’ de sedir aðacý
Eserken bir rüzgâr serin, serin!
Elimde kazmam,
Kazýyorum topraðýný, derin, derin.
Ahmet Yüksel Þanlý er
16 Haz. 20