HEP SEVECEĞİM SENİ...

Ölümün ön sözünde misafirdir þiir
Yetilerin k/özünde
Yetimliðin indinde
Bir nehirdir acým.
Aþkýn sefasýný sürdüðüm ömür gibi
Yalnýzlýðýn cefasýna çektiðim bayrak
Aþkýn asasýna sunduðum nimet gibi.

Elbet Rabbin himayesinde
Taþkýn bir nehir
Özlemin de hulasasý
Derin bir kovuk saklandýðým
Bir kor hece ki yana yana bittiðim
Her köþede saklý niyazý
Her satýr baþýnda çektiðim elbet aþkýn nazý
Ve serdiðim
Ve serildiðim þiirin kisvesi ki
Ömrün de beylik telaþý.

Ve gözlerin en irisi
Aktýðým, andýðým
Yetmedi ar bildiðim
Bir kuþluk vakti
Yetindiðim nazenin bir masal
Aþkla kürediðim
Aþkýn da yedi düveli iken
Eksik etmediðim niyazýmdan.

Saçýndaki her teli aþk bildiðim
Gözündeki yaþý ýrmak
Rüzgârý kýyamet bildiðim
Ufkun bitiminde
Þiar edindiðim geleceði
Dillere düþen ismimi deðil
Ýçinde dönendiðim hücremi
Yâd ettiðim
Þiirin her hecesini
Sen diye bir solukta
Ýçime çektiðim…

Bilinmezi ar bildiðim
Her bilindik sesi
Son bildiðim
Bir niyazým ben bir niyaz ki
Makberim de miladým da sensin, sevgili
Künyemde saklý matemi
Ayaklarýnýn altýna serdiðim her þiir
Solu yeter ki.

Varsýn uzak olsan da
Yüreðe yakýn bir tuzaktan
Baþka çok þeysin
Varlýðým hiçliðime þahit
Hiçliðimle vakýf olduðum bu aþk ki;
Nelere kadir Rabbin izniyle
Hep de seveceðim seni.



Sosyal Medyada Paylaşın: