Masallar gerçek olsa...
Küçük bir kýz çocuðu, kötülüklerin diz boyu olduðu bir ülkede yaþýyordu. Sadece Kaf Daðýnýn eteklerinde olan, iyilik çiçeðini arýyor ve bulup ülkesine getiriyordu.
Dünyada bir tane olan, iyilik tohumunu bahçesine ekiyordu. Sabah olduðunda bahçede yüzlerce iyilik çiçeðiyle karþýlaþýyordu.Yaþadýðý ülkenin halký da bu çiçekler sayesinde, tüm kötü huylarýndan kurtulup mutlu bir hayat yaþýyorlardý.
En çok bu masalý sevmiþti.
’’Biz de ekelim anne’’ dedi. Sesi benzi gibi sarý ve soluk...
’’Saðlýk ekecek ve saðlýk büyütecek’’ diye düþündü annesi.
’’Bir kaç gün, bilemedin bir hafta yaþar. Dediðinde doktor.
Nasýl yýkýldýysa...
Þimdi tekrar çöktü omuzlarý. Bir enkaz gibi çýktý aðzýndan sesi.
’’Ne ekelim kuzum?
Hayal kýrýklýðý yaþamasýn istiyordu.
Ya saðlýk ekmek ister ve yeþermediðini gördüðünde üzülürse kuzusu.
Elini uzattý, minicik avucunu açýp gösterdi.
Boþanmýþlardý eþiyle; üç yýl önce...
Ardýndan amansýz hastalýk yapýþmýþtý yakalarýna.
"ümit yok’’
Doktor için öyleydi. Ama; Ýyileþecekti kuzusu biliyordu.
Yine de haber gönderdi babasýna;
’’Murat ölüyor’’ gel gör diye.
Ýki aydýr bekliyordu. Gelmemiþti.
Murat avutsun diye kendini.
O misketi almýþ ve oðluna;
"Baban göndermiþ" demiþti.
Misketi hiç yanýndan ayýrmýyordu çocuk;
gece bile onunla uyuyordu.
Murat avucundaki misketi göstererek;
’’Bunu ekelim, büyüsün daha çok misketim olsun.
Korkuyorum anne!
"Kaybolursa; ben nasýl uyurum babamsýz"
Aldý elinden misketi sýmsýcaktý ateþ gibi...Yaktý elini.
Alnýna baktý yoktu ateþi. Yanan içinde ki özlemdi...
Küçücük yüreði kocaman yanýyordu.
Aðlamadý anne.
Gözleri artýk kanýyordu.
Bahçeye çýktý...
Açtýðý çukurun içine gömdü misketi.
Murat camdan annesini izliyordu.
Artýk büyüsün diye ümitleri, sabahý bekleyecekti.
O gece çok yaðmur yaðdý çok...
Anne bir taraftan, yaðmur bir taraftan
Sular sellere karýþtý.
Gözyaþlarý yaðmurla yarýþtý. Sabaha doðru uykuya daldý.
Düþ görüyordu...
’’Anne perdeyi aç! dedi.
Her sabah olduðu gibi...
Erkenden açardý güneþle konuþsun, diye kuzusu. Henüz sabah olmamýþtý. düþünde.
Gülümsüyordu Murat güneþ gibi sýmsýcak.
Gece zifiri karanlýkta
Bir adam bahçeyi kazýyordu
Eþelediði topraktan
Pýrýl parlayan yüzlerce misket çýkarýyordu
Camdan bakan,
Murat’ýn gözlerinde yakamozlar oynaþýyordu. Hiç olmadýðý kadar saðlýklý ve mutluydu.
Ýþte masal gerçek olmuþtu.
Hiç bitmesini istemediði bir düþün içinde kaybolmuþtu.
Anne o sabah hiç açmadý perdeyi.
Perde sonsuza dek kapanmýþtý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.