Adalet

Yumruklarý sýktýlar, ezilen bizler olduk
Acýnýn gözlerinden süzülen bizler olduk

Taþ duydu sesimizi, baþka kimse duymadý
Dedik masum kullarýz, hakim delil saymadý

Atýlan her kurþuna hedef ettiler bizi
Gülü býçak saydýlar, har saydýlar nergizi

Heyhat , ayný þarkýlar varken dudaðýmýzda
Savaþ borazanlarý çaldý kulaðýmýzda

Kaldýrýnca baþýmý bin türlü tuzak gördüm
Ve birden kardeþimi kendimden uzak gördüm

Dilimizle kalbimiz birbirini öldürdü
Bir ekmeði bölerken ruhumuzu böldürdü

Þimdi yollara düþtük, kanatsýz kuþlar gibi
Lakin idrak bizlerde, sonsuz yokuþlar gibi

Artýk kimse kimseye lütuf bile edemez
Çýkýp da bir kahraman uzat elini demez

Her yol çöle çýksa da biliyoruz hak baki
Geç tecelli etse de odur muhakkak baki

Mizan kurulur bir gün, anlarýz ebet kimin
Kalemi de kýrýlýr kalem kýran hakimin

Belki toprak altýnda, el deðmemiþ adalet
Elbette ölüp giden her þey buna dalalet


Sosyal Medyada Paylaşın: