anne.. hiç canýmýn yandýðýný söylemiþmiydim sana. yada bir boþluktan sürekli düþtüðümü. üstelik düþerken, mutluymuþ gibi davranmanýn ne kadar zor olduðunu.
anne.. yalnýzlýk nasýlda hapsetmiþ beni kendine. oysa aðladým az önce aðlamak istemediðim halde. biliyorum bana yakýþmaz ama kimseler görmedi merak etme. sen bile...
ve düþündüm anne.. sende olmasan yaþaya bilirmiydim ben diye düþünmesi bile nasýl acýtýyor canýmý. karanlýk gecelerimde..
ne olur sen hep gülümse anne..
gözyaþlarýn dayanýlmaz iþkence yüreðime..
bak bende gülüyorum artýk, ne olur üzülme. unuttum çoktan onu merak etme..
ya da kýzma ama. en azýndan deniyorum anne .
hayat dedikleri þey. bu kadar acýmasýz olmasaydý keþke..
anne.. hiç canýmýn yandýðýný söylemiþmiydim sana...
temmuz 2008 Sosyal Medyada Paylaşın:
umutlarım ve ben Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.