Yıldız Tozu

Seni bir bulutun üstüne oturmuþ,
Bir elini yamacýndaki su buharý zerrecikleri içinde gezdirirken,
Diðer kolunun dirseðini dizine dayamýþ,
Yanaðýn avcunun içinde altýndaki mavilikleri seyrederken görüyorum.
Dudaklarýn hafif gerilmiþ, Tebessüme yoruyor,
Üstüme alýnýyorum bunu.
Derken kaþlarým çatýlýyor.
Hayýr.
Sebebi neden bulutu yarýp düþmeyiþin deðil,
Bir bulutun seni taþýyabileceði kadar yüklerinden kurtulmuþ olmabilmende de yadsýnacak biþey yok.
Sen bulutun üstündeysen ben neredeyim?
Tüm gözeneklerinden milyonlarca iðne fýþkýrmýþ gibi ürperdi bedenim o an.
Ayak uçlarýma bakýp boþlukta durduðumu fark eder etmez düþmeye baþlýyorum.
Evet.
Tam da bir çizgi karakter gibi.
Düþüyorum.
Senden.
Bu gezegenden.
Bu evrenden.
Ne mavilik ne duru beyazlýk.
Her þey, her yer karanlýk.
Ne zamandýr düþüyorum ben?
Neydi o bembeyaz bulut, masmavi deniz ve sen?
Ve Senin bana gülümsemen?
En güzel anýnda mý ölür insan
Yoksa ölümünü kolaylaþtýrmak için beynin son ilüzyonu mu her þey?
Düþüyorum.
Titreþen elektronlarýn manyetik sesi,
Bedenime girip çýkan milyarlarca fontonun výnlamasý,
14 milyar yýl öncesine ait bir melodi gibi çýnlýyor kulaklarýmda.
Yýldýz tozuna dönüþürken ben, Hatýrladýðým tek þey:
Bembeyaz bulut, mavilikler ve sen. Ve senin bana gülümsemen.
Sosyal Medyada Paylaşın: