RESİM

RESÝM
Yusuf Yýlmaz

Bu nasýl resim böyle:
Hiç kimseye bir þey sormadan çizmiþsin.
Çocukluðuma dair bir çizgi yok burada;
Dizi yýrtýk pantolonum,
Çapaklý gözlerim,
Susuzluktan çatlayan dudaklarým,
Dað bayýr demeden delicesine koþtuðum yollar yok.
Acaba gelen kim?
Diyerek yolunu gözlediðim öðretmenim yok.
En çokta çiçekleri severdim.
Çiçeksiz resim olur mu?
Yükünü sýrtýndan indirmiþ,
Yanaklarý al al olmuþ,
Baþýmý uzattýðýmda,
Saçlarýmý okþayan,
Annemin kýnalý parmaklarýný da görmedim bu resimde.
Yaramazlýk yaptýðýmýzda bizi görmemezlikten gelen,
Babamýn müþfik yüzünü de çizmemiþ-sin.
Yaðmur yaðarken sevinen dedemi,
Akþamlarý yanýp-sönen ateþ böceklerini,
Uzun uzun havlayan köpekleri,
Dere kenarýnda çamaþýr yýkayan gelinleri,
Tarlaya koþan inekleri,
Karþýdan karþýya ey verenleri,
Dýrmaç dokuyan nineleri,
Allý pullu, davullu zurnalý,
Düðünden eser yok.
Asker yolu bekleyen gelinler,
Yavuklusuna yakýþýklý görünmek için,
Cebinden aynasýný çýkarýp,
Perçemini tarayan delikanlýlar nerede?

Herkesin içinde yaþayan bir çocuk vardýr.
Karþýdan karþýya geçerken elinden tutan,
Elemli günlerinde göz yaþlarýný silen,
Karanlýkta, rüyalarýnda, yalnýzlýðýnda,
Yüreðinin üstünde cep feneri gibi
yanýp yanýp sönen...









Sosyal Medyada Paylaşın: