Þafak söküyor ama... Iþýðý sönmüþ sanki güneþin. Tadý tuzu kalmamýþ yarýnlarýn. Sokaklar bomboþ. Ve artýk tüm oyunlar hileli. Hatýralar soluk soluk. Tanýdýklar artýk birer yabancý. Dostlar küs. Akrabalar kendi derdinde. Muhabbet, çoktan ölmüþ. Ve içimdeki çocuk, Hâlâ kimsesiz. Üstelik kýrýlmýþ oyuncaðý. Ve ben... Bir hikayem olsun istemiyorum. Çünkü artýk hikâyeler, Mutlu sonla deðil, Ýhanetle bitiyor ! Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.