KORKUSUZ KORKAK

Gözü pencereye dikilmiþ, yavaþça nefes aldý.
Kafasýný çevirdi.
Peki, þuradaki kadýn...
Bilmiyorum... En azýndan, burasý deðil.


Bakýþýndaki okþayýþý cildinde hissediyordu.
Güven verici bir dokunuþ gibi.
Onu arzulamýyordu, hayýr, öyle arzulamýyordu.
Onu çevresinde görmek istiyor.


Sana asla yeterince teþekkür edemem.
Hayatýmý borçluyum sana.
Ýyi olacak, göreceksin.
Ya senin için, senin için de iyi olacak mý?

Çocuklardan en küçüðü, Carly, aðzýný açmadý.
O cinayete gören tek kiþi deðil mi ?
Kaza onun yüzünden olduðu halde kimse onu cezalandýrmýyor.
Bir saat sonra, annesi yemeðini getiriyor.

Her lokmada, sanki adamýn bir parçasýný yutuyormuþ gibi geliyor ona.
Bu hissi hiç unutmayacaktýr...
Her zaman her þeye hâkim olmak isteyecektir.
Aðzýný, belleðini ve bütün ruhunu yýkamak istiyordu.


Cesetleri bulmanýz benim için aðýr bir darbe oldu.
Oysa þimdi, bilmecenin parçalan teker teker yerine oturuyor.
Deðil mi ?
Açýlmýþ kafataslarý, eksik birkaç kavalkemiði...
Hâlâ orada mý?

Hayatýn cilveleri ne kadar güzel, deðil mi ?
Çocuðun bir katil zanlýsý...
Kent yavaþ yavaþ kabuk deðiþtirmeye baþladý,
Sonbahar geliyor...

Bu kesin.
Öyleyse, kendimi neden mahrum edeyim?
Yaðan Yaðmurun beni temizlemesi lazým.
Öylesine körpeydi ki, iþtahým kabardý.

Doðru, böyle bir þey yapmak.
Bütün o izleri býrakmak beni geriyor.
Carly elbette ötecektir er yada geç.
Siz... Ýðrençsiniz, diye güçlükle homurdandý.

Ya! Öyle mi diyorsunuz ?
Ben sizinle aynýyým, ama aradaki tek fark,
ben bilinçliyim,
ben dikkatliyim.
Gerçeði sadece ben biliyordum.

Ve o zaman
sustum.
Neden, hâlâ bilmiyorum,
Onlara hiçbir þey anlatmadým,anlatamadým...



Sosyal Medyada Paylaşın: