Adam yorgundur; Gecenin yardýmýyla Yaslanýr Güverte kenarýna;
Cilveli bir sevgili uðruna Terk ettiði, Yýllarýn emektarý eþi gelir Gözlerinin önüne. Çocuklar ve de torunlarý Yaþam meyveleriydi.
Anlayamaz, geçen zamaný. Sorgulandýðýný hisseder. Duygularý, Daðýnýk bir senfoniden taksim geçer. Mazisi, Çoktan kendisini denize atmýþtýr. Tanýmadýðý ayak sesleri yanýna yanaþýr.
Olanlardan sanki haberi varmýþ gibi Sessizce karþý iskeleye varýr, 23.10 Arabalý Vapuru; Araçlarýný boþaltýr, Sonra araçlarý yine doldurur güvertesine. Onun hazzý da saklýdýr, Git-Gelli bu dönencelerde.
Yorgunluðundan eser kalmaz adamda; Unutulmuþluðu yudumlarken Tanýmadýðý ayak sesleridir, Onu çelmeleyip, uzatýr bu güverteye. Giden ömrüdür, Cesedidir, kalan geride. Yoktur yardým eden, Ne bir tanýdýk, ne de bir aþina. Götürüp atarlar, hastane morguna.
Biter bir hikaye daha, Yavaþ yavaþ demir almakta olan 23.10 Arabalý Vapurunda… (24 Haziran 2011 tarihli 9.þiir kitabýmdan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dursun TOMBUL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.