Peþinden ayrýlmayan senin ruhsuz gölgendim, Kararýnca ýþýklar, birdenbire kayboldum. Bunda senin suçun yok, günahkâr olan bendim, Gönlüm bir suç iþledi, belasýný ben buldum.
Sular tersine akmaz, kendimden biliyorum, Olmayacak duaydý, yine de diliyorum, Sabah akþam demeden kapýna geliyorum, Güneþ yüzü görmeyen çiçek misali soldum.
Aþk denilen muamma, var mýdýr sýrra eren, En güzel yüktü belki, gönlüme sürur veren, Hiç þikayet etmedim, þahittir bunu gören, Her cefaya katlanan, muttaki olan kuldum.
Bir gün yüzüme gülüp, hep baþýma kaktýlar, Bazen dudak büktüler, bazen de laf çaktýlar, Kalbimi bilmeyenler, hep dýþýma baktýlar, Viranelere giden tozlu topraklý yoldum.
Ne yaptýysam faydasýz, iþlerim rast gitmedi, Cefaya talip gönül bir gün sitem etmedi, Sana olan bu sevdam hiçbir zaman bitmedi, Ne göze girebildim, ne de gönlüne doldum.
Þimdi ayrý yerlerde, ayrý dünyalardayýz, Belki hâlâ uykuda, belki rüyalardayýz, Eðer rüya deðilse; bil ki belalardayýz, Ateþlere atýldým, buharlaþýp yok oldum.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.