Annem'in Şiiri

Cennet bahçemin papatyasý,
Hayatýmýn ilk þiiri,
Anneme yazdýðým bir mektuptur bu.

Sevgili anneciðim,
Bugün ilk defa ölüm bana soðuk geldi.
Buz gibiydi sanki o duvarlar.
Buz gibiydi kapalý kapýlar.
Üþüdüm durdum.
Ýlk defa ölümden korktum.
Kaybetmekten korktum.
Yitirmekten korktum.
Ölümden korktum anne.
Üþüyorum.
Üþüyorum anneciðim.
Ya kayýp gidersen bir yýldýzla.
Ya seni göremez isem bir daha.
Buz tuttu her yerim.
Kýrýlacak gibi oluyorum anne.
Üþüyorum, çünkü sensizim.
Ben hiç sensiz kalmamýþtým anne.
Bu çaresizliðimin, umutsuzluðun tesiri yok.
Sensiz kalýrsam ne yapacaðýmý bilmiyorum.
Sen gidersen yapayalnýz kalýrým anne.
Küçük bir çocukken bir bahçede tanýdým seni.
Bahçenin adý cennetti.
Ýþte o cennet seni bana bahþetti.
Ben ki yokluðuna alýþamam anne.
Ben ki kýrýlýrým ilkbaharda bile.
Alýþamam anne, tutunamam.
Sarýlamam bir baþkasýna.
Hayatýmýn en kötü anlarýndan birini yaþýyorum.
Sana o kadar yakýn olmama raðmen, seni görememenin hasretini çekiyorum.
Sana bir diyeceðim var anne.
Týpký senin gibi bir þiire vuruldum.
Görsen ayný sen.
Tek farkýnýz, farksýzlýðýnýz anne.
Ben sana yazdýðým hiçbir þiiri ya da mektubu okuyamadým anne.
Ya sana yazdýklarýmý okumadan gidersen;
Ýþte bunun verdiði acýyý çekiyorum gecenin elzem vakitlerinde.
Tam þu anda yüreðimde derin bir boþluk,
Yutkunamýyorum.
Aðlayarak yazdýðým bu mektuba, gözyaþlarýmý býrakýyorum anne.
Onlara baktýkça, beni hatýrla.
Küçücük bir çocuk olarak;
Bil ki ben de seninle gelirim.
Nereye gidersen anne.

"Anne;
Ne olur hiç eksilme baþýmýzdan."
Zarif Prens demiþ...

Sosyal Medyada Paylaşın: