Þu duvara vuran gölge, benim deðil Þimdi arkamda durmuyor, kimsenin ýþýðý Ne bu ranzada yatan benim Ne de bunlarý yazan Bunlarý kaðýda döken eller benim deðil
Bu soðuk bina, gri gökyüzü Akan su benim deðil, Yollar, aðaçlar, kuþlar kýlavuzum deðil Dünden kalan izmarit Çekilmeyen oltu taþý Terimi sildiðim mendil Kapýda duran botlar Þu taþý bitmiþ çakmak benim deðil Yakmaz tütünümü yakar Kavurur beynimi Lakin yanan yürek benim deðil
Bir baþkaldýrý olmayýp olana Olup da bitmeyene Arþa çýkan feryadý figana Tel tel dökülen Döküldüðü yerde aðaran saça Her þeye ama her þeye Oku’san da okuma’san da Bu nihayete eren sözler benim deðil
Mehmet Muhlis ÞEPÝK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Muhlis ŞEPİK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.