Kimsesiz şiir

Dökülür eteklerden hüzün
ve düþmez cemrelerin
umudu yüreðime

Çarmýha gerilen kimsesiz þairi
sürüklerim buðulu mavilere
karanlýðýn katranýnda
yarýnlarý infaza çekerim 

Kýnýndan çekilmiþ mýsralar
kefaretini öder yalnýzlýðýn
perçeminden tuttum gecenin
süvarilere savaþ açarken  

Ey! yeri göðü acýyla süsleyen
tan vaktinde umudu
dar aðacýna astým  kerelerce 
yarýna tomurcuk / güller için

Güneþi avucumda söndürüp
boyadým Kýzýl denizin rengine
göðsümde topak kanlarýn kokusu 
cebimde yarým kalan mektubun 
feryadý duyulmadý hiçbir diyarda

Bahara davet gözlerini
ararým rutubet kokulu cemrelerde
ateþi sarma arzusu debreþir içimde
oysa kimsesiz bir þiirdim
þimdi beni
al götür gecelere

Düþlerin sýðýndýðý uçurum kenarlarýnda
sakladým kahkahalarý bin bir ukteyle
derviþin yüreðine sýðmayan
zikrine düþtüðüm yâr
yüreðim har, enkazým aranýr viranelerde

Yalnýzlýk rýhtýmýnda
gökkuþaðýný çaldýðým bulutlardan
bekledim hep gidenleri
biten mýsra sonlarýnda

Nuh’un gemisinden düþen
kimsesiz bir þiirim
ben ki kor ateþlerde bilenirim

Mehmet Muhlis ÞEPÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: