MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Kıytırık bir şiir daha...
asude_vuslat

Kıytırık bir şiir daha...



Sevdiklerimize ne kadar yakýn olmalýyýz? Her an her saniye bizi yanlarýnda hissetmeleri için neler yapmalýyýz? Mesela saat baþý telefonlaþmalý mýyýz? Bizi aramadýklarýnda küsüp nazlanmalý ve hatta fýrça mý atmalýyýz?

Hayatlarýný yönetmek için ve de yönlendirmek için daima enselerinde mi olmalýyýz? "Bugün ne yaptýn? Kim geldi? Nereye gittin? Ne yemek yaptýn? Pazara gittin mi? Kalktýn mý? Uyudun mu?

-Riv, riv, riv!..

Onlara hiç hissettirmeden kendimize baðlamalý ve bize baðýmlý hale getirmeliyiz ki biz olmadýðýmýzda yanlarýnda, bizi çok özlesinler. Sesimizi duymadýklarýnda üzülsünler. Paniklesinler. Biraz uzak kaldýklarýnda bizlerden, kendilerini kötü hissetsinler. Bunu mu istiyoruz?

Kendimize baðýmlý evlatlarýmýz olmasýný ister miyiz mesela? Evlat olur, kardeþ olur arkadaþ, eþ, anne ve baba olur; kýsacasý yakýnlarýmýz bizi çok sevmeli hatta baðýmlý olmalý bize.
Biz olmayýnca yanlarýnda, sudan çýkmýþ balýk gibi hissetmeliler. Bizi çok özlemeliler. Bizsiz yaþantýlarý tuzsuz bir yemek gibi tatsýz olmalý. Bizi çok özlemeliler. Özlemezlerse üzülür müyüz peki? Yani biz olmadan yaþantýlarýnda büyük boþluklar olunca, bizi daha çok sevmiþ mi olacaklar?

Ölmüþüz gibi hayal edelim mi?

Ölmüþüz ve sevdiklerimizi ziyarete gelmiþiz. Onlarý izliyoruz ruh halimizle. Bizim yokluðumuz onlarý periþan etmiþ. Hayattan ellerini ayaklarýný çekmiþler, sürekli aðlýyorlar ve bizim yokluðumuzu bir türlü kabullenemiyorlarmýþ gibi düþünelim. Nasýl hissettiniz? Mutlu oldunuz mu?

Tekrar hayal edelim; ölmüþüz ve yine sevdiklerimizi ziyarete gelmiþiz. Onlarý izliyoruz. Faraza diyorum. Kapatýn hadi gözlerinizi; bizi çoktan unutmuþlar! Neþeleri yerinde. Hiç mi hiç üzgün deðiller. Meðer umurlarýnda bile deðilmiþiz. Daha kýrkýmýz çýkmadan, kalplerinden çýkarýlmýþýz. Normal yaþantýlarýna devam ediyorlar. Gözlerine bakýyorsunuz, bir damla yaþ akmýyor. Bizi çoktan unutmuþlar. Ne yas tutan var ne de karalar baðlayan!..

Üzüldünüz deðil mi? Bizi bu kadar çabuk unutmalarý neden bizi bu kadar üzüyor? Sevdiðimiz insanlarýn acý çekmelerini mi istiyoruz? Onlarýn yas tuttuklarýný görmek bizi neden mutlu etsin ki...

Sevdiklerimizi gerçekten seviyor muyuz? Sevmek; sevdiklerimizi sevgimizle boðmak mýdýr? Sevdiklerimiz bizlere baðlý mý olsunlar, yoksa bizlere baðýmlý mý olsunlar? Kalplerimiz zindan onlar da mahkumlar mý olsunlar ayaklarýnda pranga... Sevdiklerimizi bir kuþ gibi serbest býrakalým. Özgür olsunlar.

Kalplerimiz; onlar için masmavi gökyüzü olsun. Kanatlanýp uçsunlar. Özgürlüðün keyfini çýkarsýnlar. Ķorkmayýn yine de bizim kalbimizde yaþamaya devam edecekler.

Bir gün öbür dünyaya gidecek olursak bizimle birlikte yok olmasýnlar. Ayaklarýnýn üzerinde dimdik dursunlar. Vuslat gününü beklerken gülmesini de bilsinler aðlamasýný da. Unutmayýn bizler yaþadýk ve öldük. Ama onlar için hayat devam ediyor. Bizlerle birlikte onlar da mi girsinler mezara?

Sevmek bu deðildir ki...Yani diyorum ki; sevdiklerinizi sevginizle boðmayýn, býrakýn nefes alsýnlar...











’artýk hiç bir þeye þaþýrmayacaðým’

diyen herkes bir gün mutlaka

’o cümleyi nasýl kurmuþum’

diye þaþýracak

çünkü insanlar çýldýrmýþ gibi

bu hale nasýl geldik sorusunun o kadar çok cevabý var ki

(din) kelimesine bile tahammülü olmayan insanlar olduk çýktýk

birileri çamur atýyor

baþka birileri o çamurlarla manevi deðerlerimizin üzerini bir güzel kapatýyor

yani kýsacasý bataklýða atýlmýþ çiçeklerimizi gün yüzüne çýkarmadýkça
gülistanlarýmýz olmayacak

): üzgünüm

üzgünüz...

( enim bir yazima yorumum)


sanki sürekli bombalar düþüyor üzerimize

insanlar ölüyor

evler yýkýlýyor ormanlar yanýyor þehirler yok oluyor

ama ruhlarýmýz zombi gibi dolaþýyor

tatsýz tuzsuz bir dünya

yazmak da olmasa tam bir dipsiz kuyuda bulacaðýz kendimizi

kalemlerimizle merdiven yapýp yine kalemlerimizle çizdiðimiz güneþe kavuþacaðýz

tabi baþarabilirsek

Allah yar ve yardýmcýmýz olsun

iyi ki ölüm var

Allah var gam yok

Çok þükür

saygýlar efendim...

(benim bir yaziya yorumum)


defter olmak istemezdim
herkesin yazýsýný çekemezdim
kitap olmak istemezdim
istemezdim her zaman okunmak
silgi olmak isterdim
silmek için sevimsiz her bir þeyi
isterdim güzel bir þiir olmak
ne güzel olurdu
güzel yüreklere dokunmak

özür niyetine çiçek býrakarak

(benim yorumum)


bir sürü ben var bu þiirin içinde

dünyaya meyletseydim hiç iz bulamazdým kendimden

öyle bir kendim ki yine kendime yabancý

ölümle gelecek binlerce kendim var biliyorum

hissediyorum

kayboluyorum böyle iþte bazý þiirlerde

kendimi bulup bulup tekrar kayboluyorum

ölüm güzel haber evet evet buna inanýyorum

ne çok varýz ve ne çok yokuz

gölgeler býrakýn peþimi korkuyorum

ne zaman geleceðim kendime

umutla bekliyorum

):



(kendi yorumum)





ey hayat
bayatlar mý duygular

çocukluðumda bile
taze ekmek yemek isterdim de
yedirmezlerdi
bayatlar bitsin önce diye

ötelenmiþ duygulara benzedi taze ekmek

kimin umrunda
ötelenmiþ ötelenmemiþ
önce
bayatlar bitecek

hiç yemeden çýtýr çýtýr sýcak ekmek
ne yazýk ki
ömür tükenecek

yok artýk zaten vazgeçtim

ruhu aðrýr mý insanýn
bayat yesem ruhum
taze yesem midem aðrýyor

kýsacasý iþ iþten geçti artýk
selâ okunuyor
taze ekmek mideme dokunuyor

asude_vuslat
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.