Kıytırık bir şiir daha...
Sevdiklerimize ne kadar yakýn olmalýyýz? Her an her saniye bizi yanlarýnda hissetmeleri için neler yapmalýyýz? Mesela saat baþý telefonlaþmalý mýyýz? Bizi aramadýklarýnda küsüp nazlanmalý ve hatta fýrça mý atmalýyýz?
Hayatlarýný yönetmek için ve de yönlendirmek için daima enselerinde mi olmalýyýz? "Bugün ne yaptýn? Kim geldi? Nereye gittin? Ne yemek yaptýn? Pazara gittin mi? Kalktýn mý? Uyudun mu?
-Riv, riv, riv!..
Onlara hiç hissettirmeden kendimize baðlamalý ve bize baðýmlý hale getirmeliyiz ki biz olmadýðýmýzda yanlarýnda, bizi çok özlesinler. Sesimizi duymadýklarýnda üzülsünler. Paniklesinler. Biraz uzak kaldýklarýnda bizlerden, kendilerini kötü hissetsinler. Bunu mu istiyoruz?
Kendimize baðýmlý evlatlarýmýz olmasýný ister miyiz mesela? Evlat olur, kardeþ olur arkadaþ, eþ, anne ve baba olur; kýsacasý yakýnlarýmýz bizi çok sevmeli hatta baðýmlý olmalý bize.
Biz olmayýnca yanlarýnda, sudan çýkmýþ balýk gibi hissetmeliler. Bizi çok özlemeliler. Bizsiz yaþantýlarý tuzsuz bir yemek gibi tatsýz olmalý. Bizi çok özlemeliler. Özlemezlerse üzülür müyüz peki? Yani biz olmadan yaþantýlarýnda büyük boþluklar olunca, bizi daha çok sevmiþ mi olacaklar?
Ölmüþüz gibi hayal edelim mi?
Ölmüþüz ve sevdiklerimizi ziyarete gelmiþiz. Onlarý izliyoruz ruh halimizle. Bizim yokluðumuz onlarý periþan etmiþ. Hayattan ellerini ayaklarýný çekmiþler, sürekli aðlýyorlar ve bizim yokluðumuzu bir türlü kabullenemiyorlarmýþ gibi düþünelim. Nasýl hissettiniz? Mutlu oldunuz mu?
Tekrar hayal edelim; ölmüþüz ve yine sevdiklerimizi ziyarete gelmiþiz. Onlarý izliyoruz. Faraza diyorum. Kapatýn hadi gözlerinizi; bizi çoktan unutmuþlar! Neþeleri yerinde. Hiç mi hiç üzgün deðiller. Meðer umurlarýnda bile deðilmiþiz. Daha kýrkýmýz çýkmadan, kalplerinden çýkarýlmýþýz. Normal yaþantýlarýna devam ediyorlar. Gözlerine bakýyorsunuz, bir damla yaþ akmýyor. Bizi çoktan unutmuþlar. Ne yas tutan var ne de karalar baðlayan!..
Üzüldünüz deðil mi? Bizi bu kadar çabuk unutmalarý neden bizi bu kadar üzüyor? Sevdiðimiz insanlarýn acý çekmelerini mi istiyoruz? Onlarýn yas tuttuklarýný görmek bizi neden mutlu etsin ki...
Sevdiklerimizi gerçekten seviyor muyuz? Sevmek; sevdiklerimizi sevgimizle boðmak mýdýr? Sevdiklerimiz bizlere baðlý mý olsunlar, yoksa bizlere baðýmlý mý olsunlar? Kalplerimiz zindan onlar da mahkumlar mý olsunlar ayaklarýnda pranga... Sevdiklerimizi bir kuþ gibi serbest býrakalým. Özgür olsunlar.
Kalplerimiz; onlar için masmavi gökyüzü olsun. Kanatlanýp uçsunlar. Özgürlüðün keyfini çýkarsýnlar. Ķorkmayýn yine de bizim kalbimizde yaþamaya devam edecekler.
Bir gün öbür dünyaya gidecek olursak bizimle birlikte yok olmasýnlar. Ayaklarýnýn üzerinde dimdik dursunlar. Vuslat gününü beklerken gülmesini de bilsinler aðlamasýný da. Unutmayýn bizler yaþadýk ve öldük. Ama onlar için hayat devam ediyor. Bizlerle birlikte onlar da mi girsinler mezara?
Sevmek bu deðildir ki...Yani diyorum ki; sevdiklerinizi sevginizle boðmayýn, býrakýn nefes alsýnlar...
’artýk hiç bir þeye þaþýrmayacaðým’
diyen herkes bir gün mutlaka
’o cümleyi nasýl kurmuþum’
diye þaþýracak
çünkü insanlar çýldýrmýþ gibi
bu hale nasýl geldik sorusunun o kadar çok cevabý var ki
(din) kelimesine bile tahammülü olmayan insanlar olduk çýktýk
birileri çamur atýyor
baþka birileri o çamurlarla manevi deðerlerimizin üzerini bir güzel kapatýyor
yani kýsacasý bataklýða atýlmýþ çiçeklerimizi gün yüzüne çýkarmadýkça
gülistanlarýmýz olmayacak
): üzgünüm
üzgünüz...
( enim bir yazima yorumum)
sanki sürekli bombalar düþüyor üzerimize
insanlar ölüyor
evler yýkýlýyor ormanlar yanýyor þehirler yok oluyor
ama ruhlarýmýz zombi gibi dolaþýyor
tatsýz tuzsuz bir dünya
yazmak da olmasa tam bir dipsiz kuyuda bulacaðýz kendimizi
kalemlerimizle merdiven yapýp yine kalemlerimizle çizdiðimiz güneþe kavuþacaðýz
tabi baþarabilirsek
Allah yar ve yardýmcýmýz olsun
iyi ki ölüm var
Allah var gam yok
Çok þükür
saygýlar efendim...
(benim bir yaziya yorumum)
defter olmak istemezdim
herkesin yazýsýný çekemezdim
kitap olmak istemezdim
istemezdim her zaman okunmak
silgi olmak isterdim
silmek için sevimsiz her bir þeyi
isterdim güzel bir þiir olmak
ne güzel olurdu
güzel yüreklere dokunmak
özür niyetine çiçek býrakarak
(benim yorumum)
bir sürü ben var bu þiirin içinde
dünyaya meyletseydim hiç iz bulamazdým kendimden
öyle bir kendim ki yine kendime yabancý
ölümle gelecek binlerce kendim var biliyorum
hissediyorum
kayboluyorum böyle iþte bazý þiirlerde
kendimi bulup bulup tekrar kayboluyorum
ölüm güzel haber evet evet buna inanýyorum
ne çok varýz ve ne çok yokuz
gölgeler býrakýn peþimi korkuyorum
ne zaman geleceðim kendime
umutla bekliyorum
):
⚘
(kendi yorumum)
ey hayat
bayatlar mý duygular
çocukluðumda bile
taze ekmek yemek isterdim de
yedirmezlerdi
bayatlar bitsin önce diye
ötelenmiþ duygulara benzedi taze ekmek
kimin umrunda
ötelenmiþ ötelenmemiþ
önce
bayatlar bitecek
hiç yemeden çýtýr çýtýr sýcak ekmek
ne yazýk ki
ömür tükenecek
yok artýk zaten vazgeçtim
ruhu aðrýr mý insanýn
bayat yesem ruhum
taze yesem midem aðrýyor
kýsacasý iþ iþten geçti artýk
selâ okunuyor
taze ekmek mideme dokunuyor
asude_vuslat
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.