Bahçemdeki Güller Soldu

Ne halden anlayan var, ne dertten.
Ümidim tükendi, kayboldum kendimden.
Hiçbir þey kalmadý ne hatýrandan, ne senden.
Ölsem de fark etmez kederimden.

Artýk çok yoruldum, býrakýn beni.
Kaybettim tüm yaþama sevincimi.
Kendi halime terk edin beni.
Karanlýk geceler saklasýn bedenimi.

Kimse görmesin aðlayan gözlerimi.
Nasýl olsa kimse fark etmez, kanayan yüreðimi.
Zaten sen de benden habersizdin.
Bir damla sevgini benden esirgedin.

Sana ne söylesem inanmazsýn.
Belki sen baþkasýna aþýksýn.
Eðer kaybolup gidersem beni hatýrlarsýn.
Ýstersen o zaman arkamdan aðlarsýn.

Ýstemem gözyaþlarýn topraðýma dökülsün.
Kimse benim için ne aðlasýn, ne üzülsün.
Rüzgarýn savurduðu yapraklar, üzerimi örtsün.
Baþka bir þey istemem, senin yüzün hep gülsün.

Fýrtýnada kaybolan bir martý gibi.
Bir gün sen de yolunu kaybedersin belki.
Bulursan sana yüreðini veren birini.
O zaman hiç düþünme, unut beni.

Bahçemdeki güller çoktan soldu.
Zaten senden bir umut yoktu.
Benimki sadece çocukça bir umuttu.
Artýk o da yüreðimden koptu, kayboldu.

Umudum bir yaprak gibi kurudu.
Yýllarýn yükü, bedenimi çok yordu.
Aþkýmýn acýsý, yüreðime vurdu.
Yazý göremedim, baharým hep kýþ oldu.

Yüreðim kanýyor, kurudu gözyaþlarým.
Kimse görmesin beni, herkesten kaçarým.
Bir tek þiirlerim arkamda kalsýn.
Ýstersen onlarý da yak, külleri yaðmurla beraber aksýn.

Sanki hiç tanýmamýþ gibi say beni.
Bir mecnun vardý desinler, gelip geçti.
Artýk bu benim son baharým belki.
Arkamda kalmasýn, hiçbir þeyin izi.

Mustafa Kaynak
Sosyal Medyada Paylaşın: