NÖBET HATIRASI

nöbetteyim yine bir gün
7 nolu kule denizin dibi
4 saat süreli bir nöbet
gökyüzü simsiyah zifirî
içimde her þeye bi gurbet
ve her biþey de melankoli

arkadaþýn korku hikayeleri geliyor aklýma
ve boþ varillerden duyduðum genleþme sesleri
korkularýmý perçinliyor, ama sað olsun martýlar
onlarýn varlýðý içimde ki bitmeyen ürpertileri
biraz olsun dindiriyor, var olsun martýlar

montumun kol boþluðunda kaçýrdýðým telefon
onbaþýlarý "orada gofret götürüyorum"-la kandýrmýþým
"cebimde sýcaktan eriyor" diye diye 2 ay boyunca
neyse çýkardým tuþlu beyaz sabunumu annemi aradým
bir saat konuþmuþuz ve soðuk, cildimde o kadar durunca
þarjýmýn bittiðini geç de olsa o zaman anladým

sonra varillerden bir "dup" sesi ile irkildim
korkmaya baþladým ki korkulmayacak gibi de deðil
önümde engin marmara, arkamda da ýssýz bir daðcýk
saat akþam saati de deðil, gece 1 olmuþ bil-fiil
nöbetin henüz yarýsý ve etraf zifiri karanlýk

döndüm birden denize, baþladým düþünmeye
insan ayakkabýsýný özler mi? onu bile özlemiþim
ne ayrýlýða yoðrulmuþum, ne doymuþum sevgiye
ama hayalde sevgililer tasarlýyorum da bazen
onlarla konuþuyorum, onlar adýna yanýtlýyorum
yalnýzlýk deðil be dostlar, kýrgýnlýk beni üzen
yýlgýnlýk beni yoran ve yoranlardan soðuyorum

arada gökyüzünü de ihmal etmiyorum tabi
belki mars sandýðým bir ýþýk parýltýsý görürüm
ve biraz olsun mutlu olurum ki bu da iyi
yoksa o kadar uzun zamaný nasýl öldürürüm?

derken yine dalmýþým ama bu defa gökyüzüne
ve bu defa onu düþünüyorum tabi o bunu bilmiyor
o kadar yoðun ki duygularým, o kadar derin ki
zihnim karanlýkta, karanlýk kendinde kayboluyor
bir sonraki hayali senaryo ve perde bir sonraki
bir parýltý görüyorum, gördüðümle þaþkýným
ya da hayalimde düþlediðim o billur kýzý
parýltýya benzetiyorum ya da ben efkârdayým
ama gördüðüm o deðil de bir çoban yýldýzý
ya da çoban yýldýzýný sanki o sandýðým
unutulmaz bir nöbetin kalan son hatýrasý.
Sosyal Medyada Paylaşın: