ÇOCUKLUĞUM

bir garipsenmiþliðim var sende
tuhaf olmamla benzeyen
bir acayip ses týnýlarý içinde
ben sende garipsenmekteyim
kýþ mevsimini ölesiye özleyen
emsalsiz ruh hallerindeyim

ormanlarýn sarp yokuþlarýnda
salep kokularý topladým sana
ama sen henüz anlamayacaksýn
yeni düþen çiy taneleri
turuncuya aþýk nilüfer çiçekleri
aðaçlarda koþuþan sincaplarla
sana dönüp haykýrýrken
umarým o zaman anlarsýn

eski zamanlardaki kadar saf
’sanki ýssýz bir köy evinde
bir çocuk tuhaf tuhaf
kar gecelerinde soba dibinde
elektrikler kesilmiþken
tavanda ki kýzýl alevleri
uzandýðý yerden seyrederken’
taþýdýðý tüm masumiyet gibi
sana olan içtenliðim
aslýnda tuhaf geliyorken
gerçek sevgidir hissettiðim.

ve yahut ayný çocuk:
’bir yaz yaðmuru ikindisinde
hava rüzgârlý ve de soðuk
düþen damlalarý izlemek için
tütün seralarýna girdiðinde’
aslýnda düþen her damla
belki de sana anlatabilmesi için
bir aný olacaktýr gelecekte.

sesim olamaz mý suskunluðum?
bedenim istanbul kadar yorgun
ve düþünmekten artýk çok yoruldum
beni daðlarýn yamaçlarýndan býrak
korkma bulut sislerinde kaybolurken
tam ölmeden hayallerime dalarak
beni senden kurtaracaktýr
o hayalperest çocukluðum.
Sosyal Medyada Paylaşın: