YORGUN ÇÖLLERİN GÜNEŞİ
YORGUN ÇÖLLERİN GÜNEŞİ
Kahır çizgisi oldu, yaşam izi alnımda
Aşk ateşli zehirdi, donuyordu kanımda…
Yorgun çölde güneşsin, ben tutulmuş bir ayım
Gönülden çağır yeter, bir nefes uzaktayım…
Asardım yokluğunu, kanayan yıldızlara
Vurgundu acıların, ezgisi yalnızlara…
İnleyen nefesiydi, soğuk kaldırımların…
Gelsin diye beklerdim, yoldaki adımların…
Dayanmaz bu yüreğim, feryadına bülbülün
Sızısını kim duyar, gülistanda bir gülün…
Doğmasaydın ruhuma, aşkını yaşamazdım
Tükenseydi umudum, bu canı taşımazdım…
Ceylan namelerinde, hüzün veren korkular
Kirpiğimde yanıyor, hasret denen coşkular…
Susuz koyaklarımda, şimdi virane bağım
Acılar denizinde , sönecek gençlik çağım…
Leman Gürcanok
( Ağva )
07/Temmuz/2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.