İSTANBUL PEMBE (39)

“Ýster son olsun ister ilk
her baharda bu orman
ölüp-dirilip
yeniden doðan
hür ve kardeþçe bir birliktelik.”
Dedi bilgiç Uhu;(*)
“Ama...”
Durdu sözünün burasýnda;
“Geliyor özgürlün sonu!”
Endiþesini ekledi.
Kara Fatma;
-yani þu bizim hamam böceði-
“ Abartma!”
Karþý çýkmasýyla karýþtý lafa;
“Özgürlüðümüzün sonu neden gelsin ki,
alt tarafý genel af bu?”
Diye sordu.

Ama herkes biliyor ve görüyordu
ormanda oynanan oyunu;
Ýlkin çýktý bir kargaþa,
-yada çýkarýldý-
böylece geldi baþa,
-iyiliði için sandý bunu orman halký-
sonra takip ve baský;
“Kara’lardan paklanan
Ak’larýn partisini” kurdu aslan.
Korku yada ihtirastan;
“Aldattýldým!” Dedi,
suçladý aldataný bu aldanan,
gülen gri’lerde böylece
giriverdi hapishaneye!

Bulanýk sulu, havasý puslu,
“yaþmý-da-kurumu” su
belli olmayan bu sisli ormanda,
birde salgýn hastalýk çýktý mý, adý Korana;
Bitti beraberlik dayanýþma yokluðundan,
birlik yasaklandý salgýn uðruna,
beraberlik bulaþýcý olduðundan
1,5 metre mesafe kondu araya.

Af çýktý,
salýndý yüz kýzartýcý suçlular dýþarý,
yayýldýlar ormana ikinci salgýn gibi
Aslan’a sorsan
bu “büyük-bir-baþarý!” idi;
“Af dýþý kalan
vicdaný pak yem-yeþil yaþam
ve yüzü-ak sonsuz gök mavisi
ormanda özlem olarak kalacak þimdi!”
Dedi
Bilgiç Uhu;
“Yaklaþýyor özgürlüðün sonu!”

(*) ÝSTANBUL PEMBE þiirleri hayvanlar için yazýlmýþtýr. Ýnsanlarýn alýnmaya asla-ve-asla haklarý yoktur!



Sosyal Medyada Paylaşın: