Kalp çatlaðýmýn
Çöplüðüdür
Dudak sýzýntýlarým
Düþ ile gerçek arasýnda uyutur
Kendi yalanlarýmý
Yine
Dün gece
Sokaðýn ortasýnda
Kalabalýklar arasýnda öptüm
Avuç içlerinden
Ne sen aldýrdýn buna
Ne de kalabalýklar
Zeten kim aldýrýyor ki;
Düþlerimize
Kendimizden baþka
Oysa ben
Kopartýp gecenin sayfalarýný
Zamandan
Göðüs uçlarýna
ay ýþýðý giydirip
Dudaklarýna
Mavisini içirdim
Kendi yalanýmda
Gök-yüzümün
Yine de
Yalýn ayak koþan bir i mgeyken
Tenime sarýlan karanlýðýn sureti
Kandýra-madým kendimi!
Ve
Geceleyin
Denize söylenip unutulan
Doðaçlama bir þiir gibi
Gün doðumundan önce unuttum
Yeniden
Dilimde ki
Adýnýn týnýsýný...
Taylan...