Benim evim Oyuklarý, kapýlarý, merdivenleri, odalarý olan Rüzgarlarýn ve sessizliðin Karanlýk ve ýþýðýn cilveleþtiði Ben’im Evim.
Yüzüm var Aðzým ve burnum Bugünlerde örtülmüþ Gözlerim var Artýk tek ifade edebildiðim Þeyleri Ve mutluluðun Utangaç Sahteliðini
Iþýðýn uzaðýnda kalan Bazý rutubetli Çaresiz ve korkunç Karanlýk odalarýmla ben.im Evim Ve aðzýmla susabildiðim kadar Doldurduðum yüzlerce Oda Sadece münferit. O ‘da
Maskelerin ardýndaki Saklambaç oynayan türlü aðýzlar Susmak ve konuþmak Gözlerin içinden geçiyor Artýk Nefesim Belki de Baþkasýný öldürüyor Ve alýp verebilmenin sýradan olduðu Soluk Þimdi ne mühim!
Sesin ve bir sarkaç Biliyor musun? Artýk iþe yaramýyor. Gözlerimi kapatýnca Evimin Dalgalarýn üzerinde seken Bir taþ sesi ile çýnladýðý ritmin Sesinin kayboluþu Ve Sarkacýn yok oluþu Cýlýz bir matemin objeleri Ve seansýn son nefesi
Deniz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Den(iz) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.