BEN HEP ÇOCUK KALDIM

Küçücük çocuktum, oyuna daldým.
Yaþ altmýþ ben hep ayný yerde kaldým.
Okutmadýlar kitap, ezbere daldým.
Yaþamaya küstüm, derde kaldým.
*
Yapma etme olmaz, diyen büyükler.
Kandým yasaklara, hep baðlý kaldým.
Yanýmda konuþtu, her gün geyikler.
Kaydým sol taraftan, hep saðlý kaldým.
*
Ot gibi yaþarken, dalsýz budaksýz.
Geçip gitmiþ yýllar, bakýndým kaldým.
Ayak oyunlarý, çalmýþ ömrümü.
Dönmeyen yýllara, yakýndým kaldým.
*
Küçük insanlarýn, aklý ermezmiþ.
Hep boþ öðütlere, sözlere kaldým.
Her þey emanetti, emanet aklým.
Gülmek için görmez, gözlere kaldým.
*
Kabuðu soyulmuþ, susuz aðaçlar.
Fidanlar gibiyim, nefessiz kaldým.
Yaprak yaprak yeþillerden sarýya.
Geçmeden öylece, hevessiz kaldým.
*
Yaþ altmýþ tamamda, hayat yetmemiþ.
Altmýþýndayým yarým buçuk kaldým.
Yaþlanmak zamaný, tuzak olsa da,
Aslýnda ben var ya! Hep çocuk kaldým.

Þuayipodabaþý…
18.12.2018/Kepez/Çanakkale






Sosyal Medyada Paylaşın: