Vurmuþtuk bu adaya, Ýkimizinde hiçbir þeyi yoktu yanýnda. Kendimizden baþka... Baþlarda ne sen benle konuþuyordun ne de ben. Çekinmiþtik iþte... Gece oluyorduu ikimizde ay ve yýldýzlara bakýyorduk, Denizin sesi ve kuþlarýn þarkýllarýyla birlikte. Birden sen ürperiyordun Düþünüyordum seni bu adaya sürükleyen neydi? Anlatmýyordun.... Günlerce merak ediyordum Ama sen bana bir þey söylemiyordun. Söylemeyi býrak, benle konuþmuyordun bile. Sanki buralardan gitmek istiyordun. Sanki kaybedilenleri arýyordun. Ama çaresiz bulamýyordun. Bilmiyordun seni sevdiðimi... Ýkimizi bu adaya sürükleyen neydi? Aþk deðil miydi? Niye anlamýyordun? Niye benden kaçýyordun? Kaçýþýn son bulmuþtu..: Adada yaðmur yaðýyordu... Ýþte o yaðmurda birlikte ýslandýk. Benim barýnacak hiçbir þeyim yoktu. Seninse küçüçük bir barýnaðýn vardý... Beni o barýnaða çaðýrdýn Beni düþünmesen çaðýrmazdýn!... Bunu kendine itiraf edemiyordun... Yanýna geldim yaðmur devam ediyordu. Üþüyordum... Aðlýyordum... Aðlýyordum, çünkü sana duyduðum aþký anlamýyordun Gözlerine baktým... Sende bana baktýn... Bana iki kelimeyi çok görüyordun. Sen kaybedilenleri özlüyordun Beni sevmiyordun,ben kendimi kandýrýyordum. Þimdi ise sana söyleyeceðim kelimeler þunlar oldu; ’Seni sevdiðim için senden ve bu adadan özür dilerim!...’
Sosyal Medyada Paylaşın:
Duygu Şahin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.