KEPENKLERİN İNİKTİ MEVSİMİN VE ŞEHRİN...

Hayatýn nüvesi idi geçmiþin de son kozu
Mübalaða etmeden sevdiðim nice insaný
Yasla uðurlarken hayattaki yolculuðuna
Kepenkleri inikti mevsimin ve þehrin:
Bir de þehla düþlerin goncasýna taliptim
Açmayý unuttuðum bir yaz bahçesinde.

Fevri isyanlarýn da gölgesi idi üstüme vuran
Lakin aldýrýþ etmeden
Karþý durduðum bunca nefis ve cereyan
Üþümeme sebebiyet filan da vermedi hani
Ve cüssemdeki kýrýlganlýða ektiðim kadar
Yüreðin de maruzatý idi
Sevmeye duyduðum inanç ve ihtiyaç…

Hüznün fermaný idi güneþin yakasýndaki broþ:
Belki de þehrin birbirine âþýk iki yakasý:
Kibritin yakamadýðý hayallerim
Benzin döküp de sevgiye
Tutuþan benliðim
Hala nasýl oluyor da aþký dilenirken.

Sözcükler ne yolsuz ne kopuk:
Baþým dik
Yüreðimde kývanç
Umuda dair teyakkuz
Serpildiðim çiçek bahçesinde
Ýsmimle müsemma
Artýk Mevla’m hangi rengi bahþederse.

Yalýtýlmýþlýðýn da kayrasý
Haznesine düþ eken bir mevsim
Düþünmekten geçerken yolum
Öldürdüðüm nefsim
Ve nefes almanýn verdiði þükür
Daha çok da sevebilmenin yokken itirazý.

Gün geçkin olsa da
Þiirlerin ucu yanýk ve aþk koksa da
Hala tonundaki farklýlýk dýþ sesin
Lakin içimde açan sayýsýz lale
Öyle ya; denk düþtüðümüz mevsim
Ýstanbul’a da yakýþan renk renk çiçekler ve inþa
Maruzatý ölüm ve korku olsa
Baþka bahara kalacak elbet
Açmayý erteleyen çiçekler ve umutlar.

Sonlanmadan gece
Günü kurtardým ya, neticede:
Ýklimsiz geçmez ki ömür
En çok da aþka yakýþan þiirler
Korkuyu ve ölümü bile alt eden
Sevmek için sizce yok mu tek neden?

Kurtuluþa dair:
Nemli gözlerden akan nameler
Ve sözcük bulutu yüklendikçe rahmeti ve
Umudu
Þimdi bir de çay içmek vardý Boðazda
Belki de Moda, moda olmayý özledi
Sevdalý Anadolu yakasýnda.

Bir içimlikse þiirler
Tembihliyim de ailemden
Sevip seveceðime kimse hükmeden
Mutluluk da aþk da saklý insanýn ta içinde.
Þiir olmaya ne gerek?
Hele ki þiir gibi yaþarken
Ve sevgi ile de atarken o minicik
Ama devasa pencereli sefil yürek.


Sosyal Medyada Paylaşın: