Buhran kelimesini duyduðumda iktisat düþünürdüm çoðu zaman... Þimdi ise buhranýn ayný zamanda bir ayna olduðunu görüyorum, buhranda ben varým görüyorum, kendimi, buhranýmý yani bunalýmlý sýkýntýlý yaþamaya deðmeyen hayatta sürünen ruhumu...
Her dizede bir sýr, her dizede yaþama sevincinden yoksun bir adam yatýyor sele serpe...
Hangi sözlüðe baktýysam yere serildiðim bu hayatta, ne umudun tanýmý vardý ne de benliðimin... Birileri de bana diyor ki umutla sonlansa ya dizelerin? Dizeler umutla biter mi bilinmez ama, umudun bittiðini, kýrýntýlarý bile býrakmadan tüketen, hayattan bilirim. Ah çekerim içten ve de derin...
Efe Ulaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
efeulaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.