EY İNSAN

Dallar kýrýlýyor rüzgâr estikçe,
Bu fýrtýna çok can yakacak gibi.
Haramiler çýkýp yolu kestikçe,
Gafiller sadece bakacak gibi.

Toprak aldýðýný geri vermiyor,
Kulak iþitmiyor, gözler görmüyor,
Allah’ýn kelamý kalbe girmiyor,
Rahman, azabýna sokacak gibi.

Ýnsan yaptýðýný gözde büyüttü,
Deðirmene dönüp, fitne öðüttü,
Ýblise özenip, azamet güttü,
Kibrinden her þeyi yýkacak gibi.

Neyine güvendin ey gafil insan?
Ne olurdu sanki biraz uyansan,
Günah kirlerinden yunup yýkansan,
Sevdiðiniz dünya kokacak gibi.

Ölümsüz olmayý arayýp durdun,
Sonsuzluk özleyen hayaller kurdun,
Hýzýný kesmedin duvara vurdun,
Kâbuslar canýný sýkacak gibi.

En küçük yardýmda bekler teþekkür,
Nimetler arttýkça, kalktý tezekkür,
Tedbir alýnmadan olmaz tefekkür,
Ömürler su olup, akacak gibi.

Ölümleri görüp ibret almýyor,
Kýrýp dökmekten de geri kalmýyor,
Mala olan sevgi hiç azalmýyor,
Ne yorulup, ne de býkacak gibi.


Sabri Koca




*tezekkür: hatýrlama, zikir
*tefekkür: düþünme

Sosyal Medyada Paylaşın: