AKLÝM ALMADÝ.... Bir yaziki yaziliþi benim.. Sorumluluðu benim.. Sonucu benim.... Ýlk kiþ soðuðu, Düþen yaprak kokulu yaðmur yaðarken. Geçenin tam ortasin da. Kapi çalindi... Gelen aci bir haber miydi.. Ne elinde bir mektup. Nede masal anlatan masalçi. Gökte dolunayý gördüm. Yakinin da yýldýzlar yoktu. Çaðirdilar koþtum... Anlatmayi seven yazicilar gibi. Anlatilmasi konu deðildi. Bazi çilenin yazilmasi yoktu.. Ona iliþkin hatirladiðim son söz. Küçüçük karanlik ve dar boðaz. Aklim almadi. Olur mu böyle þey ? Ölümdür ötesi cinnet. O da bir kiyamet uzakliði. Rabbim dedim... Toprak kýl bu kuluna. Ateþin sonu yokmuþ.. Çok acý çekmiþim ben.. Benim kalbimi çarpan duvarlar.. Onun beni terk ettiðimi duydum.. 29 Mart 2020 Selami Sagir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selami Sagir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.