ÇÖKEN KARANLÝK... Bir þeyler aramýza girip duruyordu Aramýz da olmasi gereken olmuyordu Kalbimize Iþýklý bir sevinç koyan Ýç ormanlarimizin kaçýnýlmaz gecesi gibi Üzerimize çöken karanlýk Daha da çekilmez oluyordu Aydýnlýk olan sevgi ateþi Devamli karanlýklar yüzünden soluyor Aþkin Karanliða hiç tahammülü yok Ýsimlerden birisi Huzun,diðeri aþk Akla gelen ilk isim muhabbeti aþkin Karanlikla uyumu mümkün deðil Alni, þakaklari, göz kapaklari Alni terden ýslak, dalgali saçlari Belliki karanlýk hep vardi Ben onun adini yeni koyuyordum Adi konulmayan düþünceler var olmuyordu Karanliðin adýný koyunca Varlýðý tamamen kayboluyordu Olsun ! Bir yol beni nereye kadar götürecek Bilmiyorum ? Dil söylemeye yetmiyordu Sözün adini koyamiyordum Ama sevgimin adi varda Karanlýkta kayboluyordu. 30 Mart 2020 Selami Sagir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selami Sagir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.