BUNALIMIN İÇİNDE

Çevremde bir duvar örmüþler sanki.
Hiç kimse, beni ne görüyor ne duyuyor,
Ne de bana bir þey söylüyor!
Sanki herkes kör, saðýr ve dilsiz...
Ne yaparsam yapayým fark ettiremiyorum kendimi.
Çýldýrmak içten bile deðil.
Toplumun içindeyim, ama toplum benim dýþýmda.
Sanki toplum, gecenin içindeki korkunç uðultulu deniz gibi.
Birileri onlarý önlerine katmýþ sürüklüyor.
Nereye gittikleri, niçin gittikleri belirsiz.
Bu karanlýðýn içinde kendimi boþlukta hissediyorum.
Sanki ayaklarým yerden kesilmiþ.
Þu taþlarý bir oynatabilsem yerinden.
Neler neler olur, görün o zaman.
“Kafamdaki bu aðrýlar da nereden çýktý þimdi?
Tam da bir þeyler yapmaya karar vermiþken.
Durdurun kafamdaki þu aðrýlarý!
Ya þu karþýmdakiler;
Bu insafsýzlar, bu uðursuzlar...
Nereden çýktýnýz þimdi, yine?
Ne yaparasanýz yapýn, engel olamazsýnýz bana.
Çekin gidin, ne geliyorsunuz üzerime! ”
Tüm gücümle korumaya çalýþýyorum kendimi:
Duygularýmý, düþüncelerimi, kimliðimi...
Duvarý yýkmak için taþlarý yerinden oynatmak gerek artýk.
Saldýrýyorum ellerimle, ayaklarýmla, kafamla...
Her tarafým kan revan içinde kalýyor.
Ama boþuna;
Hiçbir þey deðiþmiyor sonuçta.
Her þey yine eskisi gibi.
Sosyal Medyada Paylaşın: